Even if sky falls to me I survive

Bəli, gözləmələrim bunu göstərdi ki, depressiya bitir. Son 1 ayda özümü bədbəxt hiss etməmişəm, ölümü arzulamamışam və dərin üzüntülər keçirməmişəm. Dərin bir süküt var iç auditoriyada.Tək qaldığım üçün darıxmağım, kiminsə yazmasını, məni yada salmasını xəyal etməmişəm (narsist xaric). Və ən əsası sevgilim yoxdur deyə özümü qısnamağım gedib. Əksinə ömür boyu özümlə date etmişəm kimi hiss var içimdə. Amma eyni zamanda, böyüük bir boşluq hissi var. Ruhumun transformatırları sönüb, bədənimlə əlaqəyə keçə bilmir. Ya da çox yaxşı əlaqədədir. Hər nədirsə bu məni qorxudur, elə bilirəm nəsə başqa şeydir.Qəbul edə bilmirəm daha doğrusu.Çünki bu mənim alışdğım komfort zonam deyil. Aı öyrəşmişəm xaosa, təşviş və üzüntüyə. Bəlkə də, əsl məni indi tanımağa başlayıram. Sakit halda,özündə,heç kəsə küs olmayan, heç kəsdən heç nə gözləməyən.Ən çox sevdiyim söz - Allahdan gələn hərşey qəbulumdur. Bu halım da gözəldir, bu halımı da sevirəm və qəbul edirəm. Şükürlər olsun