Ruhum bədənimə sıxışmış günlərdən birini yaşayıram. Aldığım antidepressantlar sayəsində durmadan ruhumun ağzından tutub gülməyə məcbur edirəm. Bəlkə də, məcburi gülür. amma kimə aidəm, nəyə aidəm bunu başa düşmürəm. Bir çox insanın, daha çox qadının həsəd aparacağı həyata oyanmaq hər səhər mənə əziyyət gəlir. Biraz özümə gələndə peşman olub, üzr istəyirəm amma yenə də arxa planda "Yaşa həyatı, tez bitsin" deyirəm. Özümü yırtıb psixoloq və psixiatrlara verdiyim pullar artıq məni həyəcanlandırmır. The hours filmində gəldiyin nəticə yadındadır? Uşaqlığının ağzına verilən insanlar götünü cırsa da bir pox ola bilmirlər. Beynimdə bir böcəklə yaşayıram. sikdirsin getsin həyat - deyirəm. Ryni cümlədə onun adını işlətməməyə özən göstərdiyim Allahı görmək istəyirəm. Bəzi insanlar doğuşdan vergilidir, ya da lənətlənib. Həyat durmadan sıxıcı gəlir. Nə gələnlər, nə gedənlər həyəcanlandırmır. Biz sadəcə dünyadan sonrakına fokus olmuşuq.
İçki yaxşı fikir idi. Ən azından psixoloquma yazdım əvvəlcədən növbəti seans üçün. Məni loxlasın, sağaltdığını sansın, mən də özümə güya bomba nəsə edirəm.
Mən nə istəyirəm?
siktiri boktan sevgi xəyalları istəmirəm artıq. Macəralara yenə okeyəm. Amma milyonçu olmaq yaxşı olardı. Dünyanı gəzərdim, məhşur olardım, ağıllı fikirlərim var (başqalarına faydalı ola bilirəm, özümə bir pox olmasam da) əsas məsələ bu gijdillax dünyaya gəlmişkən 100-200 insanın həyatına toxunum. Nə bilim, nəsə edim.
Peki, məni üzən nədir?
Gözəl qızım. Səni bunlar peyğəmbər adlandırmayacaq. Sən dünyaya attach olduqca daha çox üzülürsən, fərqinsdəsən? Məndə qal! Mənimlə ol!
No comments:
Post a Comment