Bizi bizə bağlayan nə idi?

Əmimoğlu atasının (əmimin) toy kasetini drive yükləyib, linki göndərdi. İşdəydim o an, açdım tez özüm olan səhnələri axtardım, tapdım, bir xeyli ağladım. Necə də çirkin, toy boyunca ağlayan, nsevgi dilənən uşaq idim. Niyə ağladım görəsən? Özümə yazığım gəldi, özümü necə çirkin hiss etməkdə haqlıydım onu anladım.  2-3 gün bu meonxoliya davam etdi. Sonra ailəmlə söhbət edəndə anladım ki, mən sandığım uşaq əslində mən deyiləm, qohum uşaqdı, oğlan. Mən hayasız, yenə də ağlayan, amma hamıya köks ötdürən, balaca çoban itinə oxşayan (atam həmişə belə deyirdi) imişəm.

Sonra anam dedi ki, "bax, sən belə idin, hər zaman ağlayırdın, yuxudan dururdun, ağlayırdın, sevinirdin yenə ağlayırdın". Sonra başa düşdüm, indi də mənim bu qədər hüzunlu, tək, menmuniyyətsiz olma səbəbim, hamıdan narazı olma səbəbim budur. Abi, mənim xasiyyətim bu bayquşluqdur, buna öyrənmişəm. Hətta məni acıtmayacaq şeylərin belə məni acıtması üçün hər şey edirəm.

Bir aydınlanma gəldi.

Super bir işim var, bomba evə köçmüşəm, həyatım əladır, bir gün yogaya gedirəm, bir gün boş-beleş küçələrdə gəzirəm, bir gün kinoya gedirəm, bir gün pianoya, bir gün içirəm (artık Allah ne verdiyse), bir gün evimi dibdən təmizləyib yatıram. Sonra ağlayıram, niyə mən sevilmirəm, niyə belədir həyatım.

Allahım, sən keç nankorluğumdan. Həyatımdan çox razıyam. 3-5 kilo versəm, 10-15 min daha artıq qazansam daha super olar təbii ki. O da olacaq, oldu, inanıram 777 :)

Bəyaq özümü çölə çıxıb, gəzməyə məcbur etdim. Yolda airpodsumun zaryadının olmadığını gördüm, məcbur düşüncələr və beynimlə baş-başa qaldım. Bunun götü niyə belədi, bu dayını nə qorxudardım, oğraşın maşınının nömrəsi nə gəşəngdir kimi düşüncələr içində gedib gələrkən anidən durdum. Ruhumun bədənimə çatmasını gözlədim. Dedim, gəl eşqimin, qasidi sənə çay söyləmişəm. 100-150 metr bir yerdə addımladıq. Bu hiss məni ən xoşbəxt olduğum yerlərə apardı. Meh əsir, mən məndəyəm, yerimdəyəm, qorxu və qayğı yoxdur. Ən sevdiyim, ən sevildiyim an. 

Bəli bebiş, sən sənə dostsan, sevgilisən, düşüncələr isə qaynana və ya düşmən. Özünü özündən ayıran qara pişik (snoopdan uzaq).

Bu yazını yazdım ki, xatırlayasan, pis olanda dönüb baxasan:

-sən üzgün deyilsən, tam tərsinə, özünlə birləşsən xoşbəxtsən

-ağlamaq istəyirsənsə, bədbəxt hiss edirsənsə bu da sən deyilsən, öyrəşdiyin vərdişdir

-sənin bomba həyatın var, şükürlər olsun, özünü danlamaqdan vaz keç

-kim həyatında olmalıdırsa, olacaqsa olacaq özünü cırıb dağıtsan da. Kim getməlidirsə rədd olub gedəcək, boynuna kəndir bağlasan da

-Səni Sevirəm

ha gayret! bu dəfə bacaracaqsan

 Həmişə disbalansı yaxşı bacarmışam. güvənib - güvənməmək arasında balaca xətlərin üstündə oppanıb durmaq, yanmaq "day belə etməyəcəm" deyib qısa zamanda səhv olduğunu bilə - bilə eyni zibili bir daha eksperiment üçün təkrar etmək. taa ki, özüm bu oyundan sıxılana kimi. Amma doğurdan da bu oyundan sıxıldım. özümə etdiyim pisliklərdən. mənə heç kim özüm qədər nə yaxşılıq edib, nə pislik. Amma enough is enough. artıq özümə pislik etmək niyyətim yoxdur. Daha əvvəl yazdığım kimi, narsisst tələsindəyəm və dəfələrlə çıxmağa çalışsam da daha da, daha da çox yaralanaraq geri qayıdıram.

Amma bu dəfə özümə dedim "bir dəqiqə, what tha fuck da? azadlığ mübarizəsi, evdən çölə çıxmama qadağaları, qəhbə olma qorxusu, sonra xoşbəxt olmayan evlilik, pulsuzluq, pis vərdişlər, 20 kilo artıq çəki, çirkin hissetmə və s. bunların hamısı ilə kim mübarizə apardı və qalib gəldi? Mən. İndi silahı yerə qoymağın vaxtı deyil!"

Və özümə söz verdim, ancaq irəliyə! Bu tələnin içindən çıxmağın yolu hər dəfə davrandığının əksinə davranıb düşünməliyəm. Hər dəfə gedəndə, qayıdacağını bilirdim, yer hazırlayırdım. Ümid bəsləyirdim.

Deməli ilk ümidlərdən başlamaq lazımdır - Bəli, yenə gələcək. Bəli, üzr də istəyəcək bəlkə. Bəlkə, heç vaxt etməmiş kimi ağlayacaq da, hətta üzük gətirib evlilik də təklif etsə bu bizim həyatımıza lazımdır? Ruh sağlığımıza lazımdır? Həyat senarimdə istədiyim şeydir doğurdanda?

Xeyr! Düşüncə tələsinə düşürəm. Bir anlıq egom özünü yaxşı hiss etsin deyə, uzun müddətli iztiraba ok deyirəm. Mənim yaxşı ailə və sevgiyə ehtiyacım var. Digər heç nə, məni maraqlandırmır.

İki qorxu- elə qorxurdum ki, ondan sonra həyatıma heç bir normal adam girməz deyə, ona görə necə davransa da okey edirdim özümü. Çox miserable düşüncədir. İndi başa düşürəm. Sanki o normalmış kimi ondan sonra gələnlərin də onun kimi olmayacağından qorxmaq. 

Bu qorxunu yenmək üçün kainatla anlaşma etdim. Mən onu beynimdən çıxardıram, mənə aid yaxşı şeyləri mənə yetirsin deyə. Mən inanıram niyyətimə. Allah hərşeyin ən yaxşısı nədir mənim üçün onu bilir, yetirəcək mənə. Əgər sonra tək qalmaq belə varsa deməli bu məni ən çox xoşbəxt edən şeydir.

Amma mənəvi rahatlıq tapmadığım heç bir yerdə, heç bir düşüncədə artıq yoxam. Düşüncələr mənə xidmət etməlidir, mən onlara yox!

Yeni həyatım davam edir :)

Səni necə sevirəm...My Vinnie

Necə səni sevirəm, bir bilsən...

Hər gün necə həvəsin olmasa da yaşamağa. cəhd etməyin,

Sənə ən çox əzab verən insanlar haqda düşünmək və onların yaxşı olduğu xəbərini almaq cəhdin...

Bu günü necə keçirəcəm qayğısı ilə eyni zamanda işığını qorumaq...

Hamıdan fərqli olduğun üçün onlardan aldığın təriflər sənin üçün boğazına dolanan kəndir olsa da verdiyin sevinc

Bədənin və ruhundakı olduöun yerdən aldığın yara izləri,

Cəhdlərin, inamların, zərbələrin, qorxuların, yuxuların...

Onların səni birşey adlandırmaq cəhdləri, sənin bu qəliblərə bəzən girmək istəyin

Yanağından süzülən göz yaşını güzgü önündə silib "Mən heç vaxt təslim olmayacam" deməyin

Elə ilk dəfə 4 yaşında dediyin kimidir.

4 yaşında uşaq özünə bunu niyə desin ki?

Amma sən demisən!

Yenə də deyirsən.

O vaxtla indiki sən arasında bircə fərq var - sənin artıq özünə də yazığın gəlmir.

Səni yüksəldəcəm - son damla qanıma qədər, beynimdəki son neyrona qədər səni qoruyacam.

Hər hüceyrəni sevəcəm, son nəfəsə qədər.

Günün dərsi - SƏBR ET!

Yaxşı ki, borclu olan şəxslərdən borcumuzu istəmədik. Biraz səbr etdik

Yaxşıkı premiya ilə bağlı rəhbərliklə danışmadıq, səbr etdik.

Nəticədə ikisi də istədiyimiz kimi oldu və insanları incitmədən oldu.

Günün dərsi - Vinnie, sadəcə səbr et. Səbrli ol. Səbr et

Ev le ne cem! Vermezlerse kaçacam

Şirin canım, axır ki yeni evə köçdü. Ev köçürmədə şirin narsisstimin mənə kömək etməyini gözləyirim, amma nəyinki o heçkim kömək etmədi. Heçkimdə o ərəflərdə alınmadı. Birinci qurban moduna düşmək istədim, amman sonra düşündüm ki, belə olmalı idi. Evə köçdüm ilk 1 həftə ağır oldu. 

Narsistlə bağlı radikat bağışlama işlədim, bundan sonra daha da pis oldum. Yas-mas havasına girdim.

Bunu işlərkən necə həyatıma adam almaqdan, insanalra güvənməkdən necə qorxduğumu zad işlədim. Əslində doğurdan da başa düşdüm ki, təkəm çünki bunu istəyirəm. Düşününcə ki, həyatımda biri var ərinməyə başlayıram. Amma nəysə bunu da işlədik, sonuçta mən bir yaquzaq deyiləm. Şirin-mirin, sexy-pepsi, dooşan mooşan adamam. Niyə özümü izolə edirəm ki, bəzən də dağ başına çəkirəm ki.

Anyways, sonra qəmqin oldum 1 həftə, min dəfə ayrılmağıma baxmayaraq narsisstimdən, hələ heç belə darıxmaq yaşamırdım. Amma sonra bitdi. Bir həftənin içində, həm ayrılıb yaşayıb, həm yas saxlayıb, həm də bağışlayıb göndərdim deyəsən.

Nəysə yuxarıda yazdıqlarım kiçik detallardı.

Əsas bu postu yazmaqda məqsədim, dünən düşündüm, kafamı da güzelleşdirmişdim kakraz. Nə planlaşdırdığımı. Belə qərara gəldim ki, təzə evimdə 3+1 ay qalacam. Sonra ərə gedəcəm. Bəli, mən ərə getmək istəyirəm. 4 ay verirəm özümə, görüm o bəxtəvər kimdir manifest etdiyim. İndidən adama paxıllığım tutur mənim kimi möcüzəyə sahib olduğu üçün.

Digər möcüzə yeni işimdir. İnsanlardan o qədər gözəl vibe alıram ki, burda. Demək ki, doğurdan da bəzən səbr etmək lazımdır. Səbr edərkən toxumlar əkmək, boş qalmamaq. İndi toxumlarım çiçək açıb. Maşallah.

Qaldı bircə premiya məsələsini həll etmək. O da olar İnşallah.

Hadi bakalım görək nələr baş verir