YAS

16 yaşım olanda nənəm rəhmətə getmişdi. Hamı bunu normal qəbul edirdi. Mən də məntiqi son olaraq bunun bu cür olacağını bilirdim, amma normal qəbul edə bilmədim. İndi belə, ən az həftədə bir dəfə yadıma düşər, hardasan, neynirsən deyə öz-özümə deyərəm nənəmə.

Amma bu dəfə xalamoğlu rəhmətə getdi. Bir yerdə böyüdüyüm. Qəribə bir an idi, gözlənilməz zənglə sarsıldığım. Sonra o anı yaşayanda, telefonun qarşı tərəfindəki şəxsin  "Ceyhunu itirdik" deyəndə hiss etdiyim dejavu idi. Bu anı yaşamışdım sanki, bu xəbəri almışdım bir dəfə. Telefonu bağladım. 5-10 dəqiqə dayandım. Sonra zəng edib detalları öyrəndim, sonra yenə dayandım durdum, ağlamadım. Xankəndindən gəlirdim 2,5 saat yol var idi. Uşaqlığımız keçdi gözümün qabağından. Mən onun anası olurdum həmişə evcik-evcik oynayanda, ona görə dalaşırdım (o məndən yaşca böyük olsa da). Dağlar, təpələr, ağaclar, yollar, maşınlar keçirdi yolda gələrkən pəncərəmdən sakitcə ağladım-ağladım. Heç bilmirəm niyə ağladım. Cekoşu itirmək reallığını qəbul etmək cəhdi idi yəqin. 

Sonra evə gəldim, evdəki mənzərə çox dəhşətli idi. Artıq Cekoya ağlamırdım, xalama, xalamqızına, Cekoşun uşaqlarına, ailəsinə, ailəmizə ağlayırdım.

Amma hamı sakit olanda ağlamırdım, və ya ordan çıxıb gedəndə evdə tək qalanda ağlaya bilmirəm. Hətta çıxdım, işlərimi həll etdim acımasızca.

Ağlayan insanların göz yaşlarını bolca müşahidə etdim. Atamı ilk dəfə ağlayan gördüm, vicdan əzabı çəkdim ona bu qədər qəddar olduğum üçün bəzən. Atamın göz yaşları çox incə və balaca idi.

Cekoşun bacısı və anası çox əziyyət çəkir, nalə çəkirlər amma gözlərindən yaş axa bilmir məsələn.

Mənim göz yaşlarım iri dənəli olur, suyu bol.

Amma Cekoşun getdiyi reallığını qəbul etməməyə qəbul etdim. Ordadı, ayda-ildə bir dəfə görüşəcəyik.

Bircə o mənzərə...

Sonra düşündüm, bəzi ölümləri qəbul etməmək asan olur. Çox tez-tez görüşmürsənsə. Amma vicdan haqqı  qalıbsa ortada, və yaxud hərgün gördüyün adamdısa bu çox qəddar bir şeydir. Allah göstərməsin.

Mən ümidvaram Cekonun heç vaxt qəlbinə dəyməmişəm, böyüyəndən sonra soyusaq da mən ona onun mənim üçün əziz olduğu mesajını verməyə çalışmışam.

Bu misraları yazarkən niyə ağlayıram ki, bilmirəm. Axı mən onun başqa bir yerdə yaşadığını qəbul etmişdim.

P.S. Petra şəhərinin çöküşü yuxusu, üstündən evimizdə Hitlerin iştirakı ilə yemək-içmək yuxusu bu imiş yəqin

Petra yıxıldı, mən doğuldum

 o qədər uzun-uzadı yazaram ki...

ya da dayanmadan şükür, şükür, şükür yaza da bilərəm. Şükür sağalmışam. 

Bu ruhun həbs yatması kimi bir dövrü idi, cəzamı çəkdim və bitdi. Çox yaxşı hiss edirəm, şükür. Bütün daşlar yerinə oturub, O qədər yerimdəyəm ki, birdən küləklə bərabər üzumə xoşbəxtlik dəyir. Tüklərim biz-biz olur. Allah mənə şans verdiyi üçün ona sonsuz minnətdaram.

• Dünən uzun müddətdən sonra shopping elədim. Yenə də həmişəki kimi geyinmədən, yoxlamadan aldım, dedim olmasa qaytararam amma hamısı bomba oldu
• Hər gün evdə özümə yemək bişirirəm hətta həftəlik menu hazırlamışam
• Maddi sıxıntıların geridə qaldı, hətta pul yığmağa başlamışam
• Yunan dostumu blok elədim (uzun söhbətdi enerji vermək istəmirəm), date elədiyim oğlanı yola saldım. Yox deməyi bacardım deyəsən
• İşdə bir neçə məsələ oldu, mövqeyimi qoydum və gördüm ki, yenidən hörməti geri qazanmaq olur. bəzən üzüyola olmaq deyil, öz mövqeyində qətiyyətli olmaq lazımdır
• məhsuldarlığım artıb, procrastinatingim azalıb

Bəzən düşünürəm ki, mən həyatımın bir çox hissəsini dumkada olan insan kimi, normal yaşamağı bacaran, sərhədləri olan insanlara baxıram. Nə qədər həyatım israf olunub deyə düşünürəm, ya da normal yaşamağı elə əvvəlcədən bacaran adamlara paxıllıq hiss edirəm. Mən yaşamağı öyrənirəm, yox deməyi, özünü sevməyi, sərhədləri qorumağı, incitməməyi, hər kiçik məsələdə özümü cəzalandırmamağı və ümumiyyətlə yaşamağı öyrənirəm. Amma onlar ən başdan bəri bunu bilirdilər. Onlara paxıllığım tutur, amma sonra düşünürəm ki, amma mənim də sevincim daha çox. həm öyrəndiyimə görə, həm də yaşadığıma görə. Şükür şükür şükür!

Yaşamaq

 Yazın ən gözəl vaxtlarını yaşayıram.

Burnuma hər tərəfdən çiyələk iyi gəlir.

Siqareti tərgitmişəm evdən də çiyələk iyi gəlir.

Üzülməyi də tərgitmişəm, çünki özümü üzməyi buraxmışam.

Treynerimi işdən çıxardıqları üçün idmanı tək edirəm, və çoox sevirəm idmanı artıq.

Saçımdakı qaynaqları sökmüşəm, öz saçım ipək kimidir və parlaqdır.

7 nöqtə etmişəm üzümə, hell yes çox bomba şeydir.

Burnuma iş yerində də çiyələk iyi gəlir.

Sabah 9 may qələbə günüdür. Mən bugündən qələbəmi qeyd edirəm!

Özümdən aldıqlarımı özümə qaytarmaqla başlamaq olar həyata.

Budda kimi düşünüb kölə kimi yaşamaq

Zehnimlə hərəkətlərim bir-birinə düşməndir bu aydın məsələdir. Beynimdə verdiyim qərarların bədən formasında öz təsdiqini tapmağına icazə verməsən irəliləyirəm. Amma yaxşı tərəf bundan ibarət idi ki, əvvəl bunun belə fərqində deyildim. İndi bir qərar verəndə özümü ələ salıb, gülməyi unutmuram. İndi keçən əsas məsələyə:

Bir neçə dəfə date etdiyim, bəlkə nəsə alınar deyə cəhd etdiyim potensial boyfriend namizədiylə yollarımı ayırmaq qərarı aldım. Hələ yolun başında emosianal əlçatan olmadığını, və mənim bir daha belə senarilərdə olmaq istəmədiyimi özümə açıq bildirdim. Bura qədər bravo! Bunu etdikdən sonra özümü seçdiyim üçün təqdir etdim və level up elədim sanki. Taa ki, həmən gecə dostlarımda it balası kimi içənə kimi. Gecənin bir vaxtı narsisstimə yazıb, onun da gəlməyini təmin etməklə qazandığım bonusu heçə çıxardı. Səhərigün halım yaxşı deyildi, tez dağılışdıq. Amma mən çox pis olduğum üçün (fiziki) ona yazmaq qərarı verdim, o da sağolsun dedi gəlim götürüm sənə qulluq edim. Çox bomba səslənirdi, təbiiki razılaşdım.

Gəldi götürdü, amma beynimin bir tərəfində "evinə get, aylar əvvəl orda qalan pələng pijamanı götür çıx" deyə plan hazırlamışdı. Nəysə, getdik. Adam öz işində, bilyard çempionatını gözləyir, sevdiyi filmi açdı o vaxta qədər (OMG yol əhvalatı filmi) sonra bir az kompu açıb işlədi. Öz-özümə deyirəm, WTF mən burda gözləyirəm ki, bu xiyar nə vaxtsa adam olacaq, mənə daha əvvəl yaşatdığı gözəl hisləri yenidən yaşadacaq. Allahın xiyar narsissti belə xəstə münasibətdən özünü sıyırıb çıxa bilib, bu gijdıllaxskı dövrədə mən nə edirəm axı? Yol əhvalatı izləyib, bilyard çempionatını gözləyərək həyatım keçəcək. Və mənə çox darıxdıcı gəldi. Nəysə, pijamamı götürdüm (şükür quyruğuna kimi sap- sağlam idi) düşdüm yola.

Sadəcə bir fikir qorxudurdu məni, başqasına mənə bəslədiyi kimi münasibət bəsləyəcək ya bəsləyir deyə. Özümü tear etmək istədim, sonra dedim "gözəl qızım, kasıb düşüncədə qalmışıq, nə pox yeyir yesin. məni bir də bu poxa salma bəsdir".

Gəlirik əsas məsələyə, burda drama edə bilərəm bir münasibəti bitirib köhnə münasibətə başlamaq istəyərək özümü geri saldığım üçün. Amma böhran bəzən fürsətləri istifadə etmək üçün ən bomba üsuldur və qəti qərar gəlir bu dəfə bədənimlə tətbiq edəcəyim 

Bir də bu münasibətə cəhd etməyəcəm! Çünki

1-Mənim darıxdığım o adam deyil, özümün o halıdır

2-Mən onu yox onun yanında olduğum özümün o halını sevirəm

3-Bu münasibət məni inkişaf etdirməyəcək

4-Bu münasibətdə qərarı mən yox, qayğılı bağlanma travmam verir

5-Qarşıya qoyduğum həyat hədəflərinin bu münasibətlə diplomatik əlaqəsi yoxdur

6-Özümə daha gözəl şanslar vermək lazımdır.

1-2 ay sonra qaşınanda bunu girib oxuyum deyə pin edəcəm. Amma bir də bu senaridə olacağımı düşünmürəm. Çünki, bu dəfə onun yanında olduğum halı da sevmədim. Beləliklə, bir köləlik dövrünü bağlayıb, Budda dönəminə qədəm qoymağı niyyət edirəm. Vətənə, millətə xeyirli olsun. Ən çox mənə

Özümə görə tötəşəm

 Hər şey bombadı. Həyatıma birini almağa çalışıram, işim şükürlər olsun bombadı, evim də təmiz. Narsistim də çıxıb, bütün layiq olduğum cümlələrin bir hissəsini quraraq. Amma narahatam. Bilirsən bu narahatlıq nədir? Öyrəşmədiyim sülhün narahatlığı, ya da özümü inandırdığım yaxında baş verəcək narahatlığın işarəsi. 

Anyways, yaxşı xəbər ondan ibarətdir ki, mən ruhumun fərqliliyini görürəm və bununla mübarizə aparmıram.Axına buraxmışam özümü. 

Səni xilas elədim inan mənə

Bu gün ilk dəfə uşaqlığım üçün darıxdım

Uşaq halımın mənim indiki halı üçün darıxdığı qədər

Sonra onu zehnimdə aradım, yanında dayandım

Onun məndən qorxmadığından əmin olmaq istədim

Məni sevmək istəməyindən qorxduğum qədər

Çaşqınlığı başadüşüləndir, qorxusu kimi

Sakitcə çağırmaq istədim 

Amma onu qucaqladım biixtiyar

Gözyaşları sel oldu

"Dərinliyində boğulanların meyidlərini burax" deyəndə

Əslində dərinliyini sev demək istəmişdim

"Xilaskarlara özündən çox güvənmək böyütmür" de
mək istədim

Amma "Səni xilas etdim" deyə bildim

Mən sənə cümlə qura bilməzkən 

Sənə lazımsız olduğunu necə inandıra bildilər 

Düşündüm, qəzəbləndim

Saçların yenə dağınıq idi indiki fikirlərin qədər

Amma həyəcanımız eynidir, gözümüzdəki işıq kimi

Nə dağılmış saçlar,nə uzun yollar, nə gecə kabusları

Ən böyük varisdir səndən işıq mənə💜

Səni xilas elədim, güvən mənə

Ruhumu tapmaq istəyirəm

 Bir həftə işə getmədim. Xəstəliyi bəhanə etdim, bəlkə də xəstələnmişdim. Amma bilmirəm, bu fikirin (işə getməmək) mənim vicdan əzabı çəkməyimdən çox həyəcanlandırması mənə qorxu yükləyir. Allah tərəfindən işimi böyük bir nemət kimi görürəm, bu doğrudur. Həm də təkcə mən deyil, bütün ailəm, məni sevən hərkəs. Gözləntiləri doğrultmaq istəyərkən bunun mən olmadığını görmək məni düşündürür.  Bu aralar çox düşünürəm, həyatımda olan yeganə anlardandır ki, düşünmək xoşuma gəlir. Əzab məngənəsində boğulmuram, düşünmək istəyirəm. Bütün yaşadıqlarımı düşünmək üçün bolca vaxtın var. Let's break down all this shit

1- Mənim 2 ana xüsusiyyətim var 1-düşünmək, 2- tənbəllik. Bu iki xüsusiyyətlər həyatımda böyük imkanlar açıb, eyni zamanda fəaliyyətimi məhdudlaşdıırb. Düşünmək - hər poxu, hər zir-zibili analiz etmək bəzən mənə çox kömək etsə də, uzun müddətdə məndə takıntı vərdişimi inkişaf etdirdi. Mütləq həqiqətin olmaması gerçəyinə isə çox gec gəlib çıxdım. Yaşamaqdan çox düşünmək ürküdücüdür, yorucudur və enerji əmicidir.

Tənbəlliyim isə mənə başqa horizontlar açdı. Hər hansı işi görməyə həvəs qalmadığı üçün həmişə ən qısa yolu mən tapırdım. Bu mənim kənardan zeki insan kimi görünməyimə dəstək versə də, bu eyni zamanda mənə bolca vaxt boşluğu verdi. Hansı ki, o vaxtı götürüb yenə düşünməyə xərclədim, xərcləyirəm. Bəli, işi sevməməyimin səbəbi budur - bol vaxtım var düşünməyə, az həvəsim var işləməyə. Özümdə motivasiya yaradaraq birşeylər etməyə çalışıram. Bu halımı sevirəm, sağolsun, mən məndən əl çəkəndə belə o məndən əl çəkmədiyi üçün həyatda qalmışam. İndi bu hala tutunub 1il daha korporativ mühitdə davam etməyi düşünürəm. Daha sonra isə, ağlımdan çıxmayan bir fikir var - hərşeyimi satıb ölkədən getmək. Heç yerə, heç kəsə aid olmadan yaşamaq. Acından ölməyəcəyimə əminəm.

Burda qurduğum bağlantılar bir-bir cürüyür, yaratdığım fəlsəfə özünü doğrultmadı və sonda 37 yaşımda ruhumu tapa bilməmək qorxusu ilə üz-üzəyəm.

Xəstələndiyim gecə səhərə qədər qarabasmalarla üzləşirdim. Bir müdrik şəxs beynimin içində oturub mənimlə söhbət edirdi və deyirdi -

Dünyada yaxşı və yaxud pis insan yoxdur. Dünyada ruhunu tapan və tapmayan insan var. Ruhunu tapan insan başqa insanın ruhuna, cisminə zərər verə bilməz. Və təəssüf olsun ki, əksər insanlar öz ruhları ilə tanış olmadan həyatdan köçürlər. Depressiyalar, mənəvi acılar kəşf edilməyi gözləyən ruhun iniltisidir. Yalnız ruhunu tapan insan tam azad və xoşbəxtdir.

Bunu eşidəndən biraz daha fərqli yanaşıram bəzi şeylərə. Acılara baxıram - həzz əksikliyi qaynaqlıdır. Əyləncəm yoxdur, çox pulum yoxdur və ya məni sevib sarıb sarmalayan, yoxdur. Ya da rəngarəng insanlar yoxdur həyatıımda deyə üzülürəm əksər vaxtlar.

Ruhumla bağlantımın qoparılmasında müstəsna xidmətləri olan şeylər. İndi isə yalnızlığımı daha yaxşı başa düşürəm. Bu şüurlu seçilmiş yoldur, bu mənim yolumdur. Bəli, bəzən götdüyümdən doğan yalnızlığım var. Amma o da okeydir. Həyat başdan ayağa balans və ya təzminatdır. Güclü olmağın təzminatı yalnızlıqdır. Və ya ağıllı olmağın (pizdes ağıllıyam məncə mən, bütün səhvləri səhv olduğu üçün etməyi seçən).

Yazımın bu yerində narssistimi xatırlamaq istəyirəm yenə. 3 aydan çoxdur əlaqəmiz yoxdur. Amma beynimdən, ağlımdan çıxmırdı. Yalnızlığımla onun əlaqəsini heç anlamamış kimi. Yaşadıqlarım haqsızlığı romantikləşdirirdim bu aralar beynimdə. Özüm də bilmədən kopilkama atıb "üzülməyə bonusdan bir səbəbim olsun" deyə. Amma dostum, nə qədər romantikləşdirirsən romantikləşdir, aşa bilmədiyim sevgi deyil, mənə edilən haqsızlıqdır. Dünən vaxt ayırdım bu məsələni düşünməyə, və səbəb çox bəsit idi "o məni istəmədi". Bu həqiqəti öyrənmək mənə qarşı edilən haqsızlıq qədər canımı yandırmadı, hətta bunu qəbul etdikdə ortada haqsızlıq qalmadı sanki. Ondan əvvəlkilər kimi, bəlkə ondan sonrakılar da elə olacaq. Bilmirəm. Necə ki, nə qədər adamın həyatını çirkinləşdirdiyimi və gözəlləşdirdiyimi bilmədiyim kimi.

Düşünmənin yorucu tərəfi ondan ibarətdir ki, bir həqiqətin tapıldığı zənn edilən gerçəklikdə bir çox yalanlar və qorxular da gizlənib. Bütün bunları üyüdüb düşünərkən "bəs sənin həqiqətin nədir" deyə səs ucalır içimdən. İndi sənin bol vaxtın var deyə belə yanaşırsan məsələlərə. Boşsan deyə ağıllı olmaq obrazı yaratmaq cəhdi deyək. Biraz həyatın rənglənsin sən o həyatı həqiqət zənn edəcəksən.

Doğurdan da belədir, özümün harda və gerçək mən olduğumu bilmədən yaşayıram mən də. Düz 37 ildir, bu hal komfort zonasında oturub fəlsəfə edən mənim ruh halıdır. Amma bu gerçək mənəm mi? Dəli olur adam düşündükcə.

Amma bu həyat bir səyahətdir. 0 məntəqəsindən sən-ə çatan bir səyahət. Bu davam etdikcə, sorğuladıqca gerçəkliyi tapacağıma inanıram. Hələliksə cheers!

Qara günəşim

Sevgi bəzən yanında olduğunu seçdiyin  halda, bəzən də seçmədiyini göndərməkdir.

İkinci pişiyim Simuzərlə heç cür könüldən bağlana bilmədik, o mənimlə, mən onunla xoşbəxt deyildim. Lakin, mən ondan daha şüurluydum (ən azından belə düşünürəm) ona görə, hər vəchlə özümü məcbur edirdim. Özümü onu sevməyə, onun məni sahibi kimi görməyinə məcbur edirdim, amma olmurdu, nəticədə onu göndərmək qərarı verdim. Əlbəttə ki, bunun fonunda beynimdə və ürəyimdə baş qaldıracaq vicdan fəryadlarının fərqində olaraq.

Sonra keçmiş ərimlə boşanma qərarı gəldi ağlıma. Əslində bu qərara addım atmaq üçün ən böyük motivasiyam bu söz idi "Sənə də, özümə də başqa cür yaşamaq üçün 2-ci şans verirəm".

Nəticə etibariylə keçmiş ərim mənsiz necə xoşbəxtdirsə yeni həyatda, Sima  da belə xoşbəxtdir yeni həyatında.

Mənə gəldikdə isə, mən Snupa yenidən aşiq oldum. Bəzən o və balaca qardaşım qızı içimdəki sevgini doldurmağa yetir. Çünki, məndən şüurlu şəkildə heç nə gözləmirlər. Mənim insanlara sevgim isə ən az onların mənə sevgisi qədər kirli ola bilir.

İçimdəki qətliam bitib, silahları yerə qoyub bütün səslər. Xəstələnmişəm, amma bu xəstəlik belə mənə hüzur verir. Sanki, ölmüşəm və hüzuru dadıram kimi bir qəribə rahatlıq var içimdə. Xəyalımda hərşeyimi satıb getmişəm dünya səyahətinə. İndi artıq Hindistandayam (ən sevmədiyim ölkələrdən biri) və mən ora da bağlanmışam. Hər gün yeni insanlarla tanış oluram. Və bu yeni insanlar mənim simamda olur. Tanrıyla qəribə bi bağlantı yaranıb aramda sanki. 

Çox qəribəyəm, sevgi doluyam, ya da bilmirəm bəlkə hissizəm və ya hüzurluyam. Dünən Snupu kostyumda təsəvvür etdim çəkdim. Sanki onda özümü gördüm, məmur standartlarına girən pişik. Tam da mənim kimi💜 

Ən maraqlısı, həyatımdan keçən insanları girib-çıxdıqları üçün danlamıram heç, əksinə hər birinin bir nüansını özümə saxlamışam bunu görürəm. Buna görə onlara sonsuz minnətdaram. Amma ən çox bu həyata minnətdaram. Necə həvəslə zibilə atmağa tələsirdim daha əvvəl. Bir insanın mənə davra formasından asılı olarq həyatımı bitirmə istəyinə asanlıqla qapıla bildiyim ağlıma gəlincə bu versiyaya necə gəldiyimə sadəcə heyrətlənib Allaha aşiq oluram. Çox şükür!

Ah Sevgilərim

Romadayam, pizzamı yeyib qırmızı şərabımı içdikdən sonra cappucinomu yudumlarkən yazmaq qərarına gəldim. Çünki ölümsüzləşdirməkdən xoşum gəlir, çünki ölüm qorxusu məndə yüksəkdi yəqin. Hər şey bitib getmədən hekayələrdə yaşatmalı olduğunu düşünürəm. Həyatıma girən adamları, həyatımdan çıxan adamları çıxmadan bir rol verib, hərəsinə bir obrazda vəsf edərək birşeyləri ölümsüzləşdirməkdi məqsədim. Amma onların üzərinə verilən yükdən xəbərim olmadan. Mən bunu bu səfərimdə başa düşdüm. Beynimin içində yaşadığımı, hər şeyin beynimin məhsulu olduğunu və sözlər verdim. Beynimi rahat buraxmağı, beynin məsuliyyəti olanları düşünmək deyil, gələcəyi planlamaqdır. Və yaxud indiki zamanda məsuliyyətli addım atmaq. Keçmişi düşünməklə beynimi istismar etdiyimi də başa düşürəm. Bu yazını yazaraq bu söjbəti burda buraxıb beynimi susdurmaqdır məqsədim.

Bu mənim ən bomba tətilim oldu indiyə kimi. Amerika tətilindən sonrakı bütün tətillər narssistim haqda düşüncələrlə korlandığı üçün mən yaşamırdım sanki, heçnəyin keyfini də çıxara bilmirdim. Barcelona tətilim necə pox oldu, ya da hələ yeni başlayanda Milan tətilim və s. Bunlar çox gözəl təcrübə idi, niyə olduğu kimi qəbul etmirdim ki?

Mən İtalyanla evlənəcəm

Bura gəlmədən əvvəl də fikir var idi. Uzun zamandır da var. Bəlkə də Londonda tanış olduğum İtalyanla etdiyim gözəl paylaşımın sonunla belə qərara bgəlmişəm, bilmirəm amma məsələləri romantikləşdirmirəm artıq. Keçirəm macərama.

Maltaya qara dərili müğənni rəfiqəm də Belçikadan gəldi. Yunan dostum məni bişirməyi planlaşdırdığı üçün dinner üçün yer təşkil eləmişdi, Belçikalı podruqamı da götürüb getdim, yer bağlı idi. Burnuma ot iyi gəldi, tam yan məkanda biri çəkirdi. Başımı soxdum o məkana bir ada, çox balaca yerdə musiqi qoşub ot çəkirdi. Dedim atam burda neynirsən. Göz-qaş elədim, dedim sabah gələcəm danışaq.

Səhəri gün rəfiqəmlə bomj kimi onun küçə basketin etməsiylə mən də 1-2 saat onun yanında qaldım, sonra sıxıldım. Dedim gedirəm gəzməyə. Directly qaqaşın yanına getdim. 

İlk baxışda tanımadı məni, sonra söhbətləşdik. Adam yoga müəllimi idi. Sonra mən gecənin sonuna doğru yetimçələrimi dəvət etdim. Məkanın adının Rumi olduğunu görəndə dəhşətə gəldim, mən yerin adını bilmədən bura gəlmişdim. Koroçe tez çıxdım mən, məni yunanlı dostum səhərə qədər qaldı orda. Marko (italiyalı qaqaş) ona məndən xoşu gəldiyini dedi. Mən də səhəri gün son günüm olduğu üçün, Markodan aldığım romantik mesaj sonunda onun məkana getdim. Əlində birinici söz verdim ki, uçuş vaxtıma kimi yanında qalacam. Sonra istəmədim. Qorxdum və sadəcə getmək istədim. Amma biraz yeyişdim o ayrı.

Gözəl connetionun etksindəyəm, bu var düzdür. Amma hərşeyi romantikləşdirmək də ruhumda var be qızım. Amma buna artıq həvəsim yoxdur. Nə romantikləşdirməyə, nə də idarə etməyə.

Yaşadığım gözəl anlar üçün təşəkkür edib, yoluma davam etməyi öyrənməyin tam vaxtıdır. Artıq beynimin içində yaşamamağa söz vermişəm, oldu-bitdi orda da buraxıram. Çox sevinirəm ki, gözəl şeylər hər yaşda yaşana bilir. Çox sevinirəm ki, çox gözələm, həm ruhum həm bədənim. Bu tətildə buna şahid oldum. Başqa şeylər də öyrəndim.

Öyrəndiklərim

-Beynimdəki insanları tənqid edən  və ələ salan səsi söndürmək lazımdır. Bu mən deyiləm

-Qənaətə gəlmək üçün tələsməmək lazımdır (nə insan, nə məkan haqqında)

-Güvənməyi bacarmıram deyəsən

-Həyatımda bir adam olmasından qorxuram

-Kişilərdən isə həm qorxuram, həm də onları alçaltmaq istəyirəm ona görə həmişə özümə real adam yox oyuncaq axtarmışam

-Beynimin içində çox yaşayıram və bunu etdikcə anı yaşaya bilmirəm, ona görə bu vərdişimi tərgitməyi niyyət edirəm.

-Heçnəyi romantikləşdirmək istəmirəm.

-Balaca çemodanla səyahət etmək kayfdır

-Otel seçimini diqqətli etməliyəm daha

Hüzur bəzən getməkdir

Maltadayam, bugün gəldim. Yenə yola çıxmamışdan qabaq neqativ emosiyalarım ayaq qaldırmaq istəyirdi - sanki dünyanın sonuymuş kimi ailəmə qarşı narahatlıq, maddi sıxıntılarım, başıma nəsə gələcək qorxusu, pişiklərə yaxşı mama olmadı hissi və sairə.
 

Sonra dedim gözəl qızım, hamıya yaranmağa çalışırsan özünü pis etməklə, bəsdir, boş ver. Özünə xidmət et biraz. Sonra çox emosiya yaşamadım. Nə pozitiv nə neqativ. Bunun yaxşı və ya pis olduğunu bilmirəm. Hətta uçuş boyunca dayanmadan yatdım, 8 saat gözləmədə də yatdım, heç kimi , heç nəyi düşünmədim.

Xülasə, mən uzun müddətdən sonra diqqət çəkməməyə meyl edirəm artıq. Kimisə istəmirəm, diqqətini, özüm üçün də darıxmıram. Bilmirəm nədir bu. Yunan dostum bildi Maltaya gələcəyimi o da gəldi. Onunla vaxt keçirəndən sonra otağıma girib, əşyalarımı otaqda yerləşdirmək bəlkə də, indiyə kimi səyahətimin ən gözəl anı idi mənim üçün. Özümün özümə ən güvənli liman olduğunu bilmək, ətrafdan ümidini kəsib özünə bağlanmaq yəqin ki, yaxşıdır.

Yağış yağır. Deyirəm dua edim. Əvvəl bir neçə xəyalım var idi - ana olmaq, xoşbəxt ailəm olsun, çox uğurlu və imkanlı həyatım olsun. Bunların heç birini diləmək də keçmir içimdən. Özümü söküb sanki yenidən yığıram. Bu biraz vaxt alacaq. Amma əsla depressiyada deyiləm, əksinə uzun müddətdən sonra əminliklə deyə bilərəm ki, sağalmışam artıq. Neçə ildən sonra ilk depressiv olmayan səyahətimdir şükür.

Həyat özü də bir səyahət deyilmi? Yola çıxırsan, sonra yolda təyinatın, istiqamətin, istəklərin, istəmədiklərin, təcrübələrin məlum olur. Mən çox inanıram ki, Allah mənə göstərəcək nəyin mənə lazım olub olmadığını. Hərşey yaxşıdır, daha da yaxşı olacaq! Şükür

Balamı üzüblər

Ənənəvi olaraq marta xas qıcıq halındayam. Daha əvvəlki, illərdə olduğu kimi. Hamını cırmaq istəyirəm. Hiss etdiyim fiziki sinirbozuculuqdan danışmaq istəmirəm amma hisslərimdən danışmaq və sakitləşmək istəyirəm - 

İlk olaraq ondan başlayaq ki, hal-hazırda bir kafedə oturub yazıram. Kofe sifariş etmişəm, kofedən pox dadı gəlir. Sifariş etdiyim şirniyyatı da qaytardım. 

Yaxşı moment - Hava möhtəşəmdir, uzun aylardan sonra üşüməməyə başlamışam, qəlbimdəki buzlar əriyir deyə hiss edirdim. 

Pis hal - hərşeyi şəxsi qəbul edirəm, yanımdakı maşının başqasına siqnal verməsini də.

Yaxşı hal - həkimə getdim, müalicə yazdı yəni bir addım ataraq başlamışam artıq

Mülahizə - Adətən bu hal nə ilə bağlı olur?

1- Ya toksik münasibətdə olanda (ki, elə bir hal yoxdur deməli bu ehtimalı dringindores)

2- Böyük və yaxşı dəyişikliyin atanasında olanda

3- Çox yorulanda (amma niyə, həmişə energy saving mood-dayam)

Neyniyəcəyik -

-İnsanlarla münasibətdən qaç əgər cırmaq istəyirsənsə hamısını daha çox yük verəcək sənə.

-Dayanmadan özünü danlamaq moodundan çıx. Mən dəyərliyəm mooduna gir

-Özünə və başqalarına yüklənmə, yaradıcıllığa yüklən

-Nəfəs hərəkətləri et

-Simanı dringindores et

-Tətil yaxşı gələcək

-Səthi düşün, ya da heç düşünmə

-Səthi düşün ya da heç düşünmə

-Heç düşünmə!!!!