YAS

16 yaşım olanda nənəm rəhmətə getmişdi. Hamı bunu normal qəbul edirdi. Mən də məntiqi son olaraq bunun bu cür olacağını bilirdim, amma normal qəbul edə bilmədim. İndi belə, ən az həftədə bir dəfə yadıma düşər, hardasan, neynirsən deyə öz-özümə deyərəm nənəmə.

Amma bu dəfə xalamoğlu rəhmətə getdi. Bir yerdə böyüdüyüm. Qəribə bir an idi, gözlənilməz zənglə sarsıldığım. Sonra o anı yaşayanda, telefonun qarşı tərəfindəki şəxsin  "Ceyhunu itirdik" deyəndə hiss etdiyim dejavu idi. Bu anı yaşamışdım sanki, bu xəbəri almışdım bir dəfə. Telefonu bağladım. 5-10 dəqiqə dayandım. Sonra zəng edib detalları öyrəndim, sonra yenə dayandım durdum, ağlamadım. Xankəndindən gəlirdim 2,5 saat yol var idi. Uşaqlığımız keçdi gözümün qabağından. Mən onun anası olurdum həmişə evcik-evcik oynayanda, ona görə dalaşırdım (o məndən yaşca böyük olsa da). Dağlar, təpələr, ağaclar, yollar, maşınlar keçirdi yolda gələrkən pəncərəmdən sakitcə ağladım-ağladım. Heç bilmirəm niyə ağladım. Cekoşu itirmək reallığını qəbul etmək cəhdi idi yəqin. 

Sonra evə gəldim, evdəki mənzərə çox dəhşətli idi. Artıq Cekoya ağlamırdım, xalama, xalamqızına, Cekoşun uşaqlarına, ailəsinə, ailəmizə ağlayırdım.

Amma hamı sakit olanda ağlamırdım, və ya ordan çıxıb gedəndə evdə tək qalanda ağlaya bilmirəm. Hətta çıxdım, işlərimi həll etdim acımasızca.

Ağlayan insanların göz yaşlarını bolca müşahidə etdim. Atamı ilk dəfə ağlayan gördüm, vicdan əzabı çəkdim ona bu qədər qəddar olduğum üçün bəzən. Atamın göz yaşları çox incə və balaca idi.

Cekoşun bacısı və anası çox əziyyət çəkir, nalə çəkirlər amma gözlərindən yaş axa bilmir məsələn.

Mənim göz yaşlarım iri dənəli olur, suyu bol.

Amma Cekoşun getdiyi reallığını qəbul etməməyə qəbul etdim. Ordadı, ayda-ildə bir dəfə görüşəcəyik.

Bircə o mənzərə...

Sonra düşündüm, bəzi ölümləri qəbul etməmək asan olur. Çox tez-tez görüşmürsənsə. Amma vicdan haqqı  qalıbsa ortada, və yaxud hərgün gördüyün adamdısa bu çox qəddar bir şeydir. Allah göstərməsin.

Mən ümidvaram Cekonun heç vaxt qəlbinə dəyməmişəm, böyüyəndən sonra soyusaq da mən ona onun mənim üçün əziz olduğu mesajını verməyə çalışmışam.

Bu misraları yazarkən niyə ağlayıram ki, bilmirəm. Axı mən onun başqa bir yerdə yaşadığını qəbul etmişdim.

P.S. Petra şəhərinin çöküşü yuxusu, üstündən evimizdə Hitlerin iştirakı ilə yemək-içmək yuxusu bu imiş yəqin

Petra yıxıldı, mən doğuldum

 o qədər uzun-uzadı yazaram ki...

ya da dayanmadan şükür, şükür, şükür yaza da bilərəm. Şükür sağalmışam. 

Bu ruhun həbs yatması kimi bir dövrü idi, cəzamı çəkdim və bitdi. Çox yaxşı hiss edirəm, şükür. Bütün daşlar yerinə oturub, O qədər yerimdəyəm ki, birdən küləklə bərabər üzumə xoşbəxtlik dəyir. Tüklərim biz-biz olur. Allah mənə şans verdiyi üçün ona sonsuz minnətdaram.

• Dünən uzun müddətdən sonra shopping elədim. Yenə də həmişəki kimi geyinmədən, yoxlamadan aldım, dedim olmasa qaytararam amma hamısı bomba oldu
• Hər gün evdə özümə yemək bişirirəm hətta həftəlik menu hazırlamışam
• Maddi sıxıntıların geridə qaldı, hətta pul yığmağa başlamışam
• Yunan dostumu blok elədim (uzun söhbətdi enerji vermək istəmirəm), date elədiyim oğlanı yola saldım. Yox deməyi bacardım deyəsən
• İşdə bir neçə məsələ oldu, mövqeyimi qoydum və gördüm ki, yenidən hörməti geri qazanmaq olur. bəzən üzüyola olmaq deyil, öz mövqeyində qətiyyətli olmaq lazımdır
• məhsuldarlığım artıb, procrastinatingim azalıb

Bəzən düşünürəm ki, mən həyatımın bir çox hissəsini dumkada olan insan kimi, normal yaşamağı bacaran, sərhədləri olan insanlara baxıram. Nə qədər həyatım israf olunub deyə düşünürəm, ya da normal yaşamağı elə əvvəlcədən bacaran adamlara paxıllıq hiss edirəm. Mən yaşamağı öyrənirəm, yox deməyi, özünü sevməyi, sərhədləri qorumağı, incitməməyi, hər kiçik məsələdə özümü cəzalandırmamağı və ümumiyyətlə yaşamağı öyrənirəm. Amma onlar ən başdan bəri bunu bilirdilər. Onlara paxıllığım tutur, amma sonra düşünürəm ki, amma mənim də sevincim daha çox. həm öyrəndiyimə görə, həm də yaşadığıma görə. Şükür şükür şükür!

Yaşamaq

 Yazın ən gözəl vaxtlarını yaşayıram.

Burnuma hər tərəfdən çiyələk iyi gəlir.

Siqareti tərgitmişəm evdən də çiyələk iyi gəlir.

Üzülməyi də tərgitmişəm, çünki özümü üzməyi buraxmışam.

Treynerimi işdən çıxardıqları üçün idmanı tək edirəm, və çoox sevirəm idmanı artıq.

Saçımdakı qaynaqları sökmüşəm, öz saçım ipək kimidir və parlaqdır.

7 nöqtə etmişəm üzümə, hell yes çox bomba şeydir.

Burnuma iş yerində də çiyələk iyi gəlir.

Sabah 9 may qələbə günüdür. Mən bugündən qələbəmi qeyd edirəm!

Özümdən aldıqlarımı özümə qaytarmaqla başlamaq olar həyata.

Budda kimi düşünüb kölə kimi yaşamaq

Zehnimlə hərəkətlərim bir-birinə düşməndir bu aydın məsələdir. Beynimdə verdiyim qərarların bədən formasında öz təsdiqini tapmağına icazə verməsən irəliləyirəm. Amma yaxşı tərəf bundan ibarət idi ki, əvvəl bunun belə fərqində deyildim. İndi bir qərar verəndə özümü ələ salıb, gülməyi unutmuram. İndi keçən əsas məsələyə:

Bir neçə dəfə date etdiyim, bəlkə nəsə alınar deyə cəhd etdiyim potensial boyfriend namizədiylə yollarımı ayırmaq qərarı aldım. Hələ yolun başında emosianal əlçatan olmadığını, və mənim bir daha belə senarilərdə olmaq istəmədiyimi özümə açıq bildirdim. Bura qədər bravo! Bunu etdikdən sonra özümü seçdiyim üçün təqdir etdim və level up elədim sanki. Taa ki, həmən gecə dostlarımda it balası kimi içənə kimi. Gecənin bir vaxtı narsisstimə yazıb, onun da gəlməyini təmin etməklə qazandığım bonusu heçə çıxardı. Səhərigün halım yaxşı deyildi, tez dağılışdıq. Amma mən çox pis olduğum üçün (fiziki) ona yazmaq qərarı verdim, o da sağolsun dedi gəlim götürüm sənə qulluq edim. Çox bomba səslənirdi, təbiiki razılaşdım.

Gəldi götürdü, amma beynimin bir tərəfində "evinə get, aylar əvvəl orda qalan pələng pijamanı götür çıx" deyə plan hazırlamışdı. Nəysə, getdik. Adam öz işində, bilyard çempionatını gözləyir, sevdiyi filmi açdı o vaxta qədər (OMG yol əhvalatı filmi) sonra bir az kompu açıb işlədi. Öz-özümə deyirəm, WTF mən burda gözləyirəm ki, bu xiyar nə vaxtsa adam olacaq, mənə daha əvvəl yaşatdığı gözəl hisləri yenidən yaşadacaq. Allahın xiyar narsissti belə xəstə münasibətdən özünü sıyırıb çıxa bilib, bu gijdıllaxskı dövrədə mən nə edirəm axı? Yol əhvalatı izləyib, bilyard çempionatını gözləyərək həyatım keçəcək. Və mənə çox darıxdıcı gəldi. Nəysə, pijamamı götürdüm (şükür quyruğuna kimi sap- sağlam idi) düşdüm yola.

Sadəcə bir fikir qorxudurdu məni, başqasına mənə bəslədiyi kimi münasibət bəsləyəcək ya bəsləyir deyə. Özümü tear etmək istədim, sonra dedim "gözəl qızım, kasıb düşüncədə qalmışıq, nə pox yeyir yesin. məni bir də bu poxa salma bəsdir".

Gəlirik əsas məsələyə, burda drama edə bilərəm bir münasibəti bitirib köhnə münasibətə başlamaq istəyərək özümü geri saldığım üçün. Amma böhran bəzən fürsətləri istifadə etmək üçün ən bomba üsuldur və qəti qərar gəlir bu dəfə bədənimlə tətbiq edəcəyim 

Bir də bu münasibətə cəhd etməyəcəm! Çünki

1-Mənim darıxdığım o adam deyil, özümün o halıdır

2-Mən onu yox onun yanında olduğum özümün o halını sevirəm

3-Bu münasibət məni inkişaf etdirməyəcək

4-Bu münasibətdə qərarı mən yox, qayğılı bağlanma travmam verir

5-Qarşıya qoyduğum həyat hədəflərinin bu münasibətlə diplomatik əlaqəsi yoxdur

6-Özümə daha gözəl şanslar vermək lazımdır.

1-2 ay sonra qaşınanda bunu girib oxuyum deyə pin edəcəm. Amma bir də bu senaridə olacağımı düşünmürəm. Çünki, bu dəfə onun yanında olduğum halı da sevmədim. Beləliklə, bir köləlik dövrünü bağlayıb, Budda dönəminə qədəm qoymağı niyyət edirəm. Vətənə, millətə xeyirli olsun. Ən çox mənə

Özümə görə tötəşəm

 Hər şey bombadı. Həyatıma birini almağa çalışıram, işim şükürlər olsun bombadı, evim də təmiz. Narsistim də çıxıb, bütün layiq olduğum cümlələrin bir hissəsini quraraq. Amma narahatam. Bilirsən bu narahatlıq nədir? Öyrəşmədiyim sülhün narahatlığı, ya da özümü inandırdığım yaxında baş verəcək narahatlığın işarəsi. 

Anyways, yaxşı xəbər ondan ibarətdir ki, mən ruhumun fərqliliyini görürəm və bununla mübarizə aparmıram.Axına buraxmışam özümü. 

Səni xilas elədim inan mənə

Bu gün ilk dəfə uşaqlığım üçün darıxdım

Uşaq halımın mənim indiki halı üçün darıxdığı qədər

Sonra onu zehnimdə aradım, yanında dayandım

Onun məndən qorxmadığından əmin olmaq istədim

Məni sevmək istəməyindən qorxduğum qədər

Çaşqınlığı başadüşüləndir, qorxusu kimi

Sakitcə çağırmaq istədim 

Amma onu qucaqladım biixtiyar

Gözyaşları sel oldu

"Dərinliyində boğulanların meyidlərini burax" deyəndə

Əslində dərinliyini sev demək istəmişdim

"Xilaskarlara özündən çox güvənmək böyütmür" de
mək istədim

Amma "Səni xilas etdim" deyə bildim

Mən sənə cümlə qura bilməzkən 

Sənə lazımsız olduğunu necə inandıra bildilər 

Düşündüm, qəzəbləndim

Saçların yenə dağınıq idi indiki fikirlərin qədər

Amma həyəcanımız eynidir, gözümüzdəki işıq kimi

Nə dağılmış saçlar,nə uzun yollar, nə gecə kabusları

Ən böyük varisdir səndən işıq mənə💜

Səni xilas elədim, güvən mənə

Ruhumu tapmaq istəyirəm

 Bir həftə işə getmədim. Xəstəliyi bəhanə etdim, bəlkə də xəstələnmişdim. Amma bilmirəm, bu fikirin (işə getməmək) mənim vicdan əzabı çəkməyimdən çox həyəcanlandırması mənə qorxu yükləyir. Allah tərəfindən işimi böyük bir nemət kimi görürəm, bu doğrudur. Həm də təkcə mən deyil, bütün ailəm, məni sevən hərkəs. Gözləntiləri doğrultmaq istəyərkən bunun mən olmadığını görmək məni düşündürür.  Bu aralar çox düşünürəm, həyatımda olan yeganə anlardandır ki, düşünmək xoşuma gəlir. Əzab məngənəsində boğulmuram, düşünmək istəyirəm. Bütün yaşadıqlarımı düşünmək üçün bolca vaxtın var. Let's break down all this shit

1- Mənim 2 ana xüsusiyyətim var 1-düşünmək, 2- tənbəllik. Bu iki xüsusiyyətlər həyatımda böyük imkanlar açıb, eyni zamanda fəaliyyətimi məhdudlaşdıırb. Düşünmək - hər poxu, hər zir-zibili analiz etmək bəzən mənə çox kömək etsə də, uzun müddətdə məndə takıntı vərdişimi inkişaf etdirdi. Mütləq həqiqətin olmaması gerçəyinə isə çox gec gəlib çıxdım. Yaşamaqdan çox düşünmək ürküdücüdür, yorucudur və enerji əmicidir.

Tənbəlliyim isə mənə başqa horizontlar açdı. Hər hansı işi görməyə həvəs qalmadığı üçün həmişə ən qısa yolu mən tapırdım. Bu mənim kənardan zeki insan kimi görünməyimə dəstək versə də, bu eyni zamanda mənə bolca vaxt boşluğu verdi. Hansı ki, o vaxtı götürüb yenə düşünməyə xərclədim, xərcləyirəm. Bəli, işi sevməməyimin səbəbi budur - bol vaxtım var düşünməyə, az həvəsim var işləməyə. Özümdə motivasiya yaradaraq birşeylər etməyə çalışıram. Bu halımı sevirəm, sağolsun, mən məndən əl çəkəndə belə o məndən əl çəkmədiyi üçün həyatda qalmışam. İndi bu hala tutunub 1il daha korporativ mühitdə davam etməyi düşünürəm. Daha sonra isə, ağlımdan çıxmayan bir fikir var - hərşeyimi satıb ölkədən getmək. Heç yerə, heç kəsə aid olmadan yaşamaq. Acından ölməyəcəyimə əminəm.

Burda qurduğum bağlantılar bir-bir cürüyür, yaratdığım fəlsəfə özünü doğrultmadı və sonda 37 yaşımda ruhumu tapa bilməmək qorxusu ilə üz-üzəyəm.

Xəstələndiyim gecə səhərə qədər qarabasmalarla üzləşirdim. Bir müdrik şəxs beynimin içində oturub mənimlə söhbət edirdi və deyirdi -

Dünyada yaxşı və yaxud pis insan yoxdur. Dünyada ruhunu tapan və tapmayan insan var. Ruhunu tapan insan başqa insanın ruhuna, cisminə zərər verə bilməz. Və təəssüf olsun ki, əksər insanlar öz ruhları ilə tanış olmadan həyatdan köçürlər. Depressiyalar, mənəvi acılar kəşf edilməyi gözləyən ruhun iniltisidir. Yalnız ruhunu tapan insan tam azad və xoşbəxtdir.

Bunu eşidəndən biraz daha fərqli yanaşıram bəzi şeylərə. Acılara baxıram - həzz əksikliyi qaynaqlıdır. Əyləncəm yoxdur, çox pulum yoxdur və ya məni sevib sarıb sarmalayan, yoxdur. Ya da rəngarəng insanlar yoxdur həyatıımda deyə üzülürəm əksər vaxtlar.

Ruhumla bağlantımın qoparılmasında müstəsna xidmətləri olan şeylər. İndi isə yalnızlığımı daha yaxşı başa düşürəm. Bu şüurlu seçilmiş yoldur, bu mənim yolumdur. Bəli, bəzən götdüyümdən doğan yalnızlığım var. Amma o da okeydir. Həyat başdan ayağa balans və ya təzminatdır. Güclü olmağın təzminatı yalnızlıqdır. Və ya ağıllı olmağın (pizdes ağıllıyam məncə mən, bütün səhvləri səhv olduğu üçün etməyi seçən).

Yazımın bu yerində narssistimi xatırlamaq istəyirəm yenə. 3 aydan çoxdur əlaqəmiz yoxdur. Amma beynimdən, ağlımdan çıxmırdı. Yalnızlığımla onun əlaqəsini heç anlamamış kimi. Yaşadıqlarım haqsızlığı romantikləşdirirdim bu aralar beynimdə. Özüm də bilmədən kopilkama atıb "üzülməyə bonusdan bir səbəbim olsun" deyə. Amma dostum, nə qədər romantikləşdirirsən romantikləşdir, aşa bilmədiyim sevgi deyil, mənə edilən haqsızlıqdır. Dünən vaxt ayırdım bu məsələni düşünməyə, və səbəb çox bəsit idi "o məni istəmədi". Bu həqiqəti öyrənmək mənə qarşı edilən haqsızlıq qədər canımı yandırmadı, hətta bunu qəbul etdikdə ortada haqsızlıq qalmadı sanki. Ondan əvvəlkilər kimi, bəlkə ondan sonrakılar da elə olacaq. Bilmirəm. Necə ki, nə qədər adamın həyatını çirkinləşdirdiyimi və gözəlləşdirdiyimi bilmədiyim kimi.

Düşünmənin yorucu tərəfi ondan ibarətdir ki, bir həqiqətin tapıldığı zənn edilən gerçəklikdə bir çox yalanlar və qorxular da gizlənib. Bütün bunları üyüdüb düşünərkən "bəs sənin həqiqətin nədir" deyə səs ucalır içimdən. İndi sənin bol vaxtın var deyə belə yanaşırsan məsələlərə. Boşsan deyə ağıllı olmaq obrazı yaratmaq cəhdi deyək. Biraz həyatın rənglənsin sən o həyatı həqiqət zənn edəcəksən.

Doğurdan da belədir, özümün harda və gerçək mən olduğumu bilmədən yaşayıram mən də. Düz 37 ildir, bu hal komfort zonasında oturub fəlsəfə edən mənim ruh halıdır. Amma bu gerçək mənəm mi? Dəli olur adam düşündükcə.

Amma bu həyat bir səyahətdir. 0 məntəqəsindən sən-ə çatan bir səyahət. Bu davam etdikcə, sorğuladıqca gerçəkliyi tapacağıma inanıram. Hələliksə cheers!

Qara günəşim

Sevgi bəzən yanında olduğunu seçdiyin  halda, bəzən də seçmədiyini göndərməkdir.

İkinci pişiyim Simuzərlə heç cür könüldən bağlana bilmədik, o mənimlə, mən onunla xoşbəxt deyildim. Lakin, mən ondan daha şüurluydum (ən azından belə düşünürəm) ona görə, hər vəchlə özümü məcbur edirdim. Özümü onu sevməyə, onun məni sahibi kimi görməyinə məcbur edirdim, amma olmurdu, nəticədə onu göndərmək qərarı verdim. Əlbəttə ki, bunun fonunda beynimdə və ürəyimdə baş qaldıracaq vicdan fəryadlarının fərqində olaraq.

Sonra keçmiş ərimlə boşanma qərarı gəldi ağlıma. Əslində bu qərara addım atmaq üçün ən böyük motivasiyam bu söz idi "Sənə də, özümə də başqa cür yaşamaq üçün 2-ci şans verirəm".

Nəticə etibariylə keçmiş ərim mənsiz necə xoşbəxtdirsə yeni həyatda, Sima  da belə xoşbəxtdir yeni həyatında.

Mənə gəldikdə isə, mən Snupa yenidən aşiq oldum. Bəzən o və balaca qardaşım qızı içimdəki sevgini doldurmağa yetir. Çünki, məndən şüurlu şəkildə heç nə gözləmirlər. Mənim insanlara sevgim isə ən az onların mənə sevgisi qədər kirli ola bilir.

İçimdəki qətliam bitib, silahları yerə qoyub bütün səslər. Xəstələnmişəm, amma bu xəstəlik belə mənə hüzur verir. Sanki, ölmüşəm və hüzuru dadıram kimi bir qəribə rahatlıq var içimdə. Xəyalımda hərşeyimi satıb getmişəm dünya səyahətinə. İndi artıq Hindistandayam (ən sevmədiyim ölkələrdən biri) və mən ora da bağlanmışam. Hər gün yeni insanlarla tanış oluram. Və bu yeni insanlar mənim simamda olur. Tanrıyla qəribə bi bağlantı yaranıb aramda sanki. 

Çox qəribəyəm, sevgi doluyam, ya da bilmirəm bəlkə hissizəm və ya hüzurluyam. Dünən Snupu kostyumda təsəvvür etdim çəkdim. Sanki onda özümü gördüm, məmur standartlarına girən pişik. Tam da mənim kimi💜 

Ən maraqlısı, həyatımdan keçən insanları girib-çıxdıqları üçün danlamıram heç, əksinə hər birinin bir nüansını özümə saxlamışam bunu görürəm. Buna görə onlara sonsuz minnətdaram. Amma ən çox bu həyata minnətdaram. Necə həvəslə zibilə atmağa tələsirdim daha əvvəl. Bir insanın mənə davra formasından asılı olarq həyatımı bitirmə istəyinə asanlıqla qapıla bildiyim ağlıma gəlincə bu versiyaya necə gəldiyimə sadəcə heyrətlənib Allaha aşiq oluram. Çox şükür!

Ah Sevgilərim

Romadayam, pizzamı yeyib qırmızı şərabımı içdikdən sonra cappucinomu yudumlarkən yazmaq qərarına gəldim. Çünki ölümsüzləşdirməkdən xoşum gəlir, çünki ölüm qorxusu məndə yüksəkdi yəqin. Hər şey bitib getmədən hekayələrdə yaşatmalı olduğunu düşünürəm. Həyatıma girən adamları, həyatımdan çıxan adamları çıxmadan bir rol verib, hərəsinə bir obrazda vəsf edərək birşeyləri ölümsüzləşdirməkdi məqsədim. Amma onların üzərinə verilən yükdən xəbərim olmadan. Mən bunu bu səfərimdə başa düşdüm. Beynimin içində yaşadığımı, hər şeyin beynimin məhsulu olduğunu və sözlər verdim. Beynimi rahat buraxmağı, beynin məsuliyyəti olanları düşünmək deyil, gələcəyi planlamaqdır. Və yaxud indiki zamanda məsuliyyətli addım atmaq. Keçmişi düşünməklə beynimi istismar etdiyimi də başa düşürəm. Bu yazını yazaraq bu söjbəti burda buraxıb beynimi susdurmaqdır məqsədim.

Bu mənim ən bomba tətilim oldu indiyə kimi. Amerika tətilindən sonrakı bütün tətillər narssistim haqda düşüncələrlə korlandığı üçün mən yaşamırdım sanki, heçnəyin keyfini də çıxara bilmirdim. Barcelona tətilim necə pox oldu, ya da hələ yeni başlayanda Milan tətilim və s. Bunlar çox gözəl təcrübə idi, niyə olduğu kimi qəbul etmirdim ki?

Mən İtalyanla evlənəcəm

Bura gəlmədən əvvəl də fikir var idi. Uzun zamandır da var. Bəlkə də Londonda tanış olduğum İtalyanla etdiyim gözəl paylaşımın sonunla belə qərara bgəlmişəm, bilmirəm amma məsələləri romantikləşdirmirəm artıq. Keçirəm macərama.

Maltaya qara dərili müğənni rəfiqəm də Belçikadan gəldi. Yunan dostum məni bişirməyi planlaşdırdığı üçün dinner üçün yer təşkil eləmişdi, Belçikalı podruqamı da götürüb getdim, yer bağlı idi. Burnuma ot iyi gəldi, tam yan məkanda biri çəkirdi. Başımı soxdum o məkana bir ada, çox balaca yerdə musiqi qoşub ot çəkirdi. Dedim atam burda neynirsən. Göz-qaş elədim, dedim sabah gələcəm danışaq.

Səhəri gün rəfiqəmlə bomj kimi onun küçə basketin etməsiylə mən də 1-2 saat onun yanında qaldım, sonra sıxıldım. Dedim gedirəm gəzməyə. Directly qaqaşın yanına getdim. 

İlk baxışda tanımadı məni, sonra söhbətləşdik. Adam yoga müəllimi idi. Sonra mən gecənin sonuna doğru yetimçələrimi dəvət etdim. Məkanın adının Rumi olduğunu görəndə dəhşətə gəldim, mən yerin adını bilmədən bura gəlmişdim. Koroçe tez çıxdım mən, məni yunanlı dostum səhərə qədər qaldı orda. Marko (italiyalı qaqaş) ona məndən xoşu gəldiyini dedi. Mən də səhəri gün son günüm olduğu üçün, Markodan aldığım romantik mesaj sonunda onun məkana getdim. Əlində birinici söz verdim ki, uçuş vaxtıma kimi yanında qalacam. Sonra istəmədim. Qorxdum və sadəcə getmək istədim. Amma biraz yeyişdim o ayrı.

Gözəl connetionun etksindəyəm, bu var düzdür. Amma hərşeyi romantikləşdirmək də ruhumda var be qızım. Amma buna artıq həvəsim yoxdur. Nə romantikləşdirməyə, nə də idarə etməyə.

Yaşadığım gözəl anlar üçün təşəkkür edib, yoluma davam etməyi öyrənməyin tam vaxtıdır. Artıq beynimin içində yaşamamağa söz vermişəm, oldu-bitdi orda da buraxıram. Çox sevinirəm ki, gözəl şeylər hər yaşda yaşana bilir. Çox sevinirəm ki, çox gözələm, həm ruhum həm bədənim. Bu tətildə buna şahid oldum. Başqa şeylər də öyrəndim.

Öyrəndiklərim

-Beynimdəki insanları tənqid edən  və ələ salan səsi söndürmək lazımdır. Bu mən deyiləm

-Qənaətə gəlmək üçün tələsməmək lazımdır (nə insan, nə məkan haqqında)

-Güvənməyi bacarmıram deyəsən

-Həyatımda bir adam olmasından qorxuram

-Kişilərdən isə həm qorxuram, həm də onları alçaltmaq istəyirəm ona görə həmişə özümə real adam yox oyuncaq axtarmışam

-Beynimin içində çox yaşayıram və bunu etdikcə anı yaşaya bilmirəm, ona görə bu vərdişimi tərgitməyi niyyət edirəm.

-Heçnəyi romantikləşdirmək istəmirəm.

-Balaca çemodanla səyahət etmək kayfdır

-Otel seçimini diqqətli etməliyəm daha

Hüzur bəzən getməkdir

Maltadayam, bugün gəldim. Yenə yola çıxmamışdan qabaq neqativ emosiyalarım ayaq qaldırmaq istəyirdi - sanki dünyanın sonuymuş kimi ailəmə qarşı narahatlıq, maddi sıxıntılarım, başıma nəsə gələcək qorxusu, pişiklərə yaxşı mama olmadı hissi və sairə.
 

Sonra dedim gözəl qızım, hamıya yaranmağa çalışırsan özünü pis etməklə, bəsdir, boş ver. Özünə xidmət et biraz. Sonra çox emosiya yaşamadım. Nə pozitiv nə neqativ. Bunun yaxşı və ya pis olduğunu bilmirəm. Hətta uçuş boyunca dayanmadan yatdım, 8 saat gözləmədə də yatdım, heç kimi , heç nəyi düşünmədim.

Xülasə, mən uzun müddətdən sonra diqqət çəkməməyə meyl edirəm artıq. Kimisə istəmirəm, diqqətini, özüm üçün də darıxmıram. Bilmirəm nədir bu. Yunan dostum bildi Maltaya gələcəyimi o da gəldi. Onunla vaxt keçirəndən sonra otağıma girib, əşyalarımı otaqda yerləşdirmək bəlkə də, indiyə kimi səyahətimin ən gözəl anı idi mənim üçün. Özümün özümə ən güvənli liman olduğunu bilmək, ətrafdan ümidini kəsib özünə bağlanmaq yəqin ki, yaxşıdır.

Yağış yağır. Deyirəm dua edim. Əvvəl bir neçə xəyalım var idi - ana olmaq, xoşbəxt ailəm olsun, çox uğurlu və imkanlı həyatım olsun. Bunların heç birini diləmək də keçmir içimdən. Özümü söküb sanki yenidən yığıram. Bu biraz vaxt alacaq. Amma əsla depressiyada deyiləm, əksinə uzun müddətdən sonra əminliklə deyə bilərəm ki, sağalmışam artıq. Neçə ildən sonra ilk depressiv olmayan səyahətimdir şükür.

Həyat özü də bir səyahət deyilmi? Yola çıxırsan, sonra yolda təyinatın, istiqamətin, istəklərin, istəmədiklərin, təcrübələrin məlum olur. Mən çox inanıram ki, Allah mənə göstərəcək nəyin mənə lazım olub olmadığını. Hərşey yaxşıdır, daha da yaxşı olacaq! Şükür

Balamı üzüblər

Ənənəvi olaraq marta xas qıcıq halındayam. Daha əvvəlki, illərdə olduğu kimi. Hamını cırmaq istəyirəm. Hiss etdiyim fiziki sinirbozuculuqdan danışmaq istəmirəm amma hisslərimdən danışmaq və sakitləşmək istəyirəm - 

İlk olaraq ondan başlayaq ki, hal-hazırda bir kafedə oturub yazıram. Kofe sifariş etmişəm, kofedən pox dadı gəlir. Sifariş etdiyim şirniyyatı da qaytardım. 

Yaxşı moment - Hava möhtəşəmdir, uzun aylardan sonra üşüməməyə başlamışam, qəlbimdəki buzlar əriyir deyə hiss edirdim. 

Pis hal - hərşeyi şəxsi qəbul edirəm, yanımdakı maşının başqasına siqnal verməsini də.

Yaxşı hal - həkimə getdim, müalicə yazdı yəni bir addım ataraq başlamışam artıq

Mülahizə - Adətən bu hal nə ilə bağlı olur?

1- Ya toksik münasibətdə olanda (ki, elə bir hal yoxdur deməli bu ehtimalı dringindores)

2- Böyük və yaxşı dəyişikliyin atanasında olanda

3- Çox yorulanda (amma niyə, həmişə energy saving mood-dayam)

Neyniyəcəyik -

-İnsanlarla münasibətdən qaç əgər cırmaq istəyirsənsə hamısını daha çox yük verəcək sənə.

-Dayanmadan özünü danlamaq moodundan çıx. Mən dəyərliyəm mooduna gir

-Özünə və başqalarına yüklənmə, yaradıcıllığa yüklən

-Nəfəs hərəkətləri et

-Simanı dringindores et

-Tətil yaxşı gələcək

-Səthi düşün, ya da heç düşünmə

-Səthi düşün ya da heç düşünmə

-Heç düşünmə!!!!

Qadınlıq enerjisi

 Hermes Kelly qara rəng istəyirəm. Bu ayrı! Amma bununla paralel qadınlıq enerjimdə baş verən  qüsurlar üzərinə düşünürən son zamanlar. Zatən demişdim, beynim başım yerində deyil, hamı əsəbimə işləyir. Pulsuzam. Yüklənmişəm kredit kartıma, telefonum susur. Heç kim məni xoşbəxt etmək üçün fövqəlada vəziyyət elan etmir. Amma eyni zamanda "uf ya yazıq qız, necə çirkindir yəqin kompleks keçirir" dediyim qızlar isə mənə boyfriendlərindən aldıqları hədiyyələri göstərəndə paxıllıq, cındırlıq, götəşlik və sairə bu kimi bütün pis vərdişlərim ayaqlandı və mənə hücum etməyə başladı.

Keçmiş ərim heç olmasa qar yağanda başıma papaq taxıb, məni bürüyürdü. İndi pişiklərim belə ayağım donanda noskiləri gətirmir. Nəysə uzun-uzadı yazıb, ulaşmaq ola burda. Amma məqsəd özümü aşağı çəkmək deyil, tam əksinə birşeyin dəyişməsi üçün problemin nədə olduğunu aşkarlayıb onları dəyişmək yolunda irəliləməliyəm.

Əvvəl çox macəralar yaşayırdım, indi sankı oğraşametr var məndə. Götəşlərin yanında görünməz olmağı, uzaqlaşmağı ümumiyyətlə ünsiyyətə keçməməyi bacarıram. Off inşallah bu yaşlanmamla bağlı deyildir. Anyways, qadınlıq enerjimin yer sürüməsindən danışdırdım. Mənim qadınlıq enerjim maddiyyatla paralel hərəkət edir. Nə vaxt ki, pulum olmur özümü prius şoferi kimi hiss edirəm. İçimdəki ghetto narkomanı çıxır, hamıyla dalaşmaq istəyirəm. Pulum olanda isə yaxşı shopping edib, gözəlləşirəm. Pulum lap çox olanda isə gijdillaxski seanslara pul axıdıb özümü mister loba loba hiss edirəm.Bu aralar isə babat düşmüşəm. Kənarda köşedə nə qalıbsa sıyırmışam. Görəsən niyə belə olub, axı babat qazanıram.

Dərs 1- Maliyyə savadlılığını artır.

Sabah etibarilə xərclədiyin hər qəpiyinin hesabatını apar. Kənara da nəsə atmağı bacar.

Götəşkalardan uzaq olmağı bacarmaq bombadır. Buna görə Allaha minnətdaram. Amma bunun fonunda özümü tək və yalquzaq kimi hiss etmək pisdir. Məni qıtlıq psixologiyası salır. Deməli,

Dərs 2 - Özünü qınamaqdan əl çək

Быть осознанным это хорошо amma özünü dayanmadan question etmək də gijdillaxlıq əlamətidir. Hamı ölüb gedəcək, çox əylənən də, tək əylənən də. İnsanlar qrup halında bir yerdə olanda da ölə bilir, evdə tək başına, üzərindən günlər sonra ölmə xəbəri məlum olan adam da nəticədə ölmüş hesab olunur. Nəyə, kimə özünü sübut etməyə çalışırsan ki, pipiş?

Yaxşı şeylər olacağını hiss edirəm

Görəsən müdrikləşirəm yoxsa başım xarab olur? Nəysə, dedim axı özümüzü qınamırıq artıq, ona görə də yəqin ki, müdrikləşirəm.

Dərs 3- hamını qınamaqdan, əzişdirmək istəyindən əl çək. Əksinə sevgi ver. Dilə gətirməsən də. 

Bugün işə gedəndə bir neçə nəfəri minib çapacağımın xəyalını qurararaq gedirdim. Sonra dedim, balaş dont do that. Ghetto uşağını çıxartma, sakitləş. Mən sənin bu eşşək balası halını çox da sevmirəm. Mənə ziyan verirsən. Odur ki, biraz sakitləşdim və gördüm ki, mümkündür. Xəyali düşmənlər yaradıram dayanmadan öz gerçək enerjimi basdırır bu. Ona görə amaan, sevgi verə bilməsəm də, pis şeyləri insanlar haqda düşünməməyi seçirəm.

Dərs 4 - Bu bu yaşımda üzləşdiyim ən çətin dərs idi amma deyəsən bacarıram - SƏBR ET

Özümü bildim biləli bir yerdə durmamışam. Atam məni uşaq olanda özüylə harasa aparanda 5 dəqiqə sonra məliyirdim ki, gedək burdan başqa yerə. Başqa yerə gedəndə, yenə mələyirdim. Koroçe that's my style. Bu da məndə daha sonra focus olma problemi yaratdı. İndi götümü qoyub bir yerə bir iş görə bilmirəm. Amma bunun da üstünə gedirik.  

Bir neçə həftədir, saçımın uzunluğu məni narahat edir. Nə uzundur, nə qısa. Çirkin gəlir mənə, əvvəlki uzun saçlarımı istəyirəm. Daha feminin və gözəl hiss etdiyim o saçları. Düşündükcə daha pis hiss edirdim. Bugün yolda gedərkən, içimdən bir səs "Dooşan, səbr et. Sən indi toxum əkirsən. Birazdan bunun bəhrəsini görəcəksən dedi". Çox gözəl hiss idi. Başa düşdüm ki, saçım da uzanacaq, pulum da çoxalacaq, sevgim də artacaq. Hərşey düzələcək, indi hazırlıq mərhələsidir. Hərşeyin susması okdur. İlk dəfə idir ki, sabri daddım bəlkə də o an. Bunu həyat tərzinə çevirməyi öyrənməliyəm. Qatarın önündə qaçmamağı, öz zamanımı gözləməyi bacarmalıyam. Mən heç bunu etməmişəm, öz zamanımı gözləməyi.

Öz yaşıdlarımdan tez məktəbə getmişəm. Hamını yerinə düşünməyi seçmişəm. Universitet vaxtında qrupda birinci işləməyə mən başlamışam. İş yerində hamıdan cavan mən idim. Ərə getmək vaxtım gələndə, özüm seçmişəm. Uşaq istəmişəm, olmadıqca daha da aqqressivləşmişəm və sairə, və sairə.  

Öz zamanımı gözləməliyəm və bu çox gözəldir.

Dərs 5- Çox ver, ən çox qadınlara ver (Sex mənasında deyil)

Mən qadınlara maddi və mənəvi kömək edəndə bunun qat və qat artığı mənə qayıdır. Həmişə buna fikir vermişəm. Çoxdandır insanlara üsyan zad məni bu bacarığımın qarşısını alıb. Amma bu mənim özümü yaxşı hiss etməyim üçün də bir vasitədir. Yenidən bu proqramıma qayıtmalıyam. Uzun müddətdir hədiyyə vermirəm, bunu bərpa etməliyəm. 

Bugün martın 2-dir. Ramazanın da 2-ci günüdür. Bəzən kafir kimi davransam da, şeytanların zəncirləndiyini doğurdan da hiss edə bilirəm. Kaş ki, həmişə belə olsun. 

Dedim axı, əlibol davranacam bundan sonra - 

💜 Səni çox sevirəm

P.S. Hermes Kelly-in olacaq 

Mastrubasiya

 Qar yağır. Bütün zərafətimlə - kosmonavtlı sviterimi geyinib, üzərinə ana nənəmin şalını taxıb kofe şopa gəlib blogumu yazıb birilərinin ağzına sıçmaq məqsədilə evdən çıxdım. Bütün gün işdə kaşki tez iş saatı keçsəydi evə gedib əylənsəydim deyib, evə gəlib bir iki kasa qəm yeyib yenə özümü çölə atdım. Dağa - daşa çıxmağın mənası yoxdur, xroniki yalnızlıqdan əziyyət çəkirəm. Deyirləree özünü sev. Pox yeyirlər. Mən özümü blet sevirəm, yemək bişirirəm, özümü çimizdirirəm, özümə baxmağa filmlər, oxumağa kitablar tapıram. Noolardı məni biraz da başqaları sevərdi. Hamını döymək istəyirəm, hamını. Amma ən çox anama küsmüşəm sanki. Atama da. Anam nəvəsiylə vaxt keçirir bütüngün mənim sağ olmağımı bilmək onun üçün kifayətdir. Atam isə ancaq özündən danışır. Öz hekayələrindən nailiyyətlərindən. Hamı bır cığır tapıb gedib, görəsən ən tək mən qalmışam? Yoxsa özümü qısnayıram? İçki də olmaz, dişimi sıxıram deyə botoks etmişəm. Ən pisi odur ki, dostum heç yoxdur. Bir dənə də. Ən yaxın saydığım uşaqlıq dostum belə mənə yaddır. Bezib problemlərimdən sanki. Ona belə ürəyimi açmaq istəmirəm.

Allaha dua edirəm, madən vermisən belə taleyi bunu qəbul etməyə də birazcık müdriklik ver deyə. Əslində baxıram münasibətlərə sikik gəlir mənə. İdmanda zadda gədə-güdələrdən biri yaxınlaşanda itsifət bibi mode-um da çıxır. Hamını cındır hesab edirəm. Bəlkə də, problem budur - HAMINI CINDIR HESAB EDİRƏM. Amma istəyirəm ki, biri də çıxıb desin ki, hamı cındır deyil və bunu mənə sübut etsin.Mənim pişiklərim var - xoşbəxt yaşamağa layiqəm.

Digər tərəfdən də xoşbəxtliyimin bu ölkədə olmadığı hiss edirəm. Bütün hesablarımı bağlayıb, telefon nömrəmi dəyişib, hərşeyi silib bu ölkədən getmək istəyirəm. Hamını, hərşeyi arxada qoyub. Bu insanlarla deep connection yaşaya bilmədim. Kimə güvəndimsə göt çıxdı. Bəzən mən də göt çıxdım, o ayrı. Amma bunun səbəbi mənə daha çox göt çıxdıqları üçündür. Elə qorxuram ki, birinə yaramı, acımı, təkliyimi göstərim. Çünki, adım kimi əminəm ki, ordan vuracaqlar. Söz vermişəm də, psixologa, numerologa, tarologa, ostorloqa, sikologa getməyəcəm. Ona görə bu halla mübarizə aparmağın yollarını tapmağa çalışıram. Nəysəki, 3 həftəyə sikdirib gedirəm Maltaya bəlkə enerjim dəyişər.

Narsist tələsinin periodik krizi də var təbiiki, 2 həftədən bir tutur sonra buraxır. Bəzən öz-özümə deyirəm tötəş, darıxırsan, artistlik eləmə. Amma sonra yadıma düşür nə üçün darıxımee, bir neçə aydan bir 1 gün bomba yaşayıb aylarla özümü göt kimi hiss etməkdənsə indi 2 həftədə 1-2 gün göt kimi hiss etmək okeydi.

İndiki ağlım olsaydı 5-10 il qabağkı mənə tövsiyyə edərdim ki, hamıyla münasibəti bomba qur amma heç kimi ürəyinə yaxın buraxma. Mən də hamını ürəyimə yaxın buraxmışam.

Ümidim varmı? İnsanlarla bağlı çox olmasa da, özümlə bağlı biraz var. Bu da madiyyatla bağlıdır. Biraz da özümü hər keçən gün daha gözəl və daha qadın kimi hiss edirəm. Havalar isindikcə. Düzdü indi qar yağır ama yenə özümü gözəl hiss edirəm hamıdan. Deyəsən narssistəm. Narssit demiş o nə pox yeyir görəsən?

Ruhum - uff...Həm  fərqlidir, burdan deyil. Həm də dəcəldir. Yaxşı ki, dəcəldir həm də. Yoxsa çoxdan özümü öldürmüşdüm. Özümü bura aid hesab etməsəm də, özümə soxuşdurub birşeyləri yaşamağa çalışmağım da maceracı götümdəndi. İşə də yarayıb çox vaxt. İndi durğunluqdur, işimdən dolayı, bəlkə də yaşımdan dolayı flirt edə bilmirəm day. Yaşanmışlıqlardan dolayı da iyrənmişəm insanlardan. Sakitçilikdir deyə, biraz qaşınıram. Amma hüzuru rahatsız etməkdən əl çəkməliyəm, eyni zamanda yeni rənglər də tapmalıyam.

Qabığı qırdım sanki

 Nəhayət ki, qabığımı qırıb yeni insan çıxartmağı bacardım içimdən. Mənasız münasibətlər, təklikdən qorxma, intriqa sevdası, istədiklərinin olmaması isterikası, iş yerində narahatlıq, qayğılar,  narsisti, dəlisi, dülüsü hər şeyin yekunlaşdığını görürəm, qəbul etmək mənə çətin gəlirdi. Amma artıq qəbul da etmişəm. Bunlarla əlaqəm get-gedə incəlib itdikcə içimdə qəribə boşluq əmələ gəlirdi. Bu boşluq məni qorxudurdu, çünki onlarla içimi doldurmağa öyrənmişəm. Üzülmədən, acı çəkmədən ağladığım anlar da oldu son zamanlar. Məyərsə adaptasiya imiş.

Niyabrdan əsası qoyulan depressiyadan çıxma anını deyəsən uğurla tamamladım. Əvəzində içimdə çiçəklər açacağını gözləyirdim. Amma əksinə oldu - artıq vicdan əzabı çəkmirəm. Bəlli ki, biraz qəddar olmuşam. Ya da qətiyyətli. Amma hər şeyin adını qoyan. Da, hər şeyin adını qoymaq həyatını işini asanlaşdıran əsas məsələlərdən biridir. Bunu etdikcə, fikirlərini ifadə etdikcə, özünü rahat izah etdikcə bir çox məsələ ortadan qalxır.

Yol aydınlanır sanki. Nəyin doğru, nəyin yalnış olduğunu görməyə başlayıram yavaş- yavaş. Çox az biraz qıcığım qalıb. Bir çox insanı tupoy hesab edirəm, çox az insanı sevirəm. Qalanı isə düzəlir şükür Allaha

14 fevral - sevgililər günü

 Bu gün əslində post açmayacaqdım. Bu aralar ümumiyyətlə çox post paylaşmağın tərəfdarı deyiləm artıq, öz düşüncələrimi biraz məhdudlaşdırmaq istəyirdim amma belə gətirdi. 

Səhər işə gələndə otağımın açarını yaddan çıxardıb kurtkamın içində qoymuşdum.  Digəri açarı itirdiyim üçün məcbur basıb bankama gözlədim nə etmək olar. Binanın ustabaşısı düşdü yadıma ona zəng elədim dedim, sağolsun 15 dəqiqəyə hardansa açar tapdı gətirdi məni mətbəxdən xilas etdi.

Bir xeyli yuxumun gəldiyi, özümün işə verməyə çalışıb bəzən uğuru olduğum, amma durmadan "tez evə gedim, sexy pijamalarımı geyinib yatım" deyə xəyalını qurduğum günün ardından qaça-qaça evə yol aldım. Evə çatana yaxın evin açarının da evdə unutduğumu aşkarladım. İstədim deyim sikim səni, sonra yadıma düşdü ki, söyüş söymürəm. 

Çox havalanmışam, disconnetdəm özümlə amma səbəbini bilmirəm. Nədən sonra başladı bu məsələ?

Aaa right! Narsist döngüsünün öyrəşdirim vərdişləridir.

Yən üzülməm üçün heç bir səbəb yoxdur, uyşşş. Yadımdan çıxmışdı, tez dəyişim fikrimi

Fəlsəfə is the answer!

Yadıma gəlir o vaxt universitetə hazırlaşarkən atamın çox savadlı lakin alkaş dostu var idi biryerdə içirdilər. Lakin, mən o adamı mentor olaraq görürdüm nədəndə. Düzdü, adam özü maşında yaşayırdı, ailəsini, uşaqlarını itirmişdi amma nədənsə onu dinləmək mənə çox gəlirdi. O mənə tövsiyyə etmişdiki, fəlsəfə oxu. Fəlsəfə də yazmışdım əslində amma İncəsənət oxudum. Atam da onsuz "qadın filosof olmayıb heç" demişdi. Üzərindən keçən 20 il ərzində fəlsəfəni unutmağım özümü unutduğum zamanlara təsadüf edir. Nə zaman ki, ətrafımda əyləncə çox olub, evli olmuşam, məişət məni öz caynağına keçirib, əslində elə bilmişəm ki, xoşbəxtəm o zaman fəlsəfə yadıma düşməyib. Amma hər zaman, diziüstdə çökəndə əlimdən çox tutub.

 ___ 

 10 gündür içimdə boşluq var, daha doğrusu hissizlik. Heçnəyə üzülmürəm də, sevinmirəm də. Belə qəribə. Bugün səhər 8-də budilnik çaldı. 11-də yermdən çıxdım, işdə 12də gəlmişəm. Gələn kimi, biraz vicdan əzabı çəkmək haqqında düşündüm, sonra çəkmək istəmədim. Hər şeyi başa düşürəm axı, artıq. Təqdiralmaq istəyindən qaynaqlanan əsəsbi, və yaxud günah hissinin verdiyini mutsuzluğu. Hətta niyə bu qədər qurban olmuşam, onu da indi başa düşə bilirəm. Çünki mən insanları "yaxşı", "pis" deyə kateqoriyalaşdırmışam. Elə olduğu təqdirdə bunların arasında məsafə və xətt müəyyən etmək yorucu olur və nəticədə bugün yaxşı olan sabah pis ola bilər. Odur ki, boşdur insanlar da. Hərə özünə görə. Düzü, kimsə sənə xidmət edə bilər, xidmət etməsi bitdiyində isə getməlidir. Bu qədər bəsit. 

 

____ 

 

Bircə beynimi qurcalayan madiyyatdı indi. O da səmimiyyətsiz ağrıdır, özünü başqa cür təqdim edə bilməmənin acısı zad. Amma qalan bütün yarış və müsabiqələrdən könüllü imtina etmişəm. Görəsən depressiyadı bu? Yoxsa depressiyanı yenəndən sonra gələn müdrikləşmə və güclənmə? Hər nədisə çox da qozuma deyil

Zor eləmişəm!

Çoxlu şeylər yazacaqdım yolda gələrkən, ağlımda hər fikri möhkəm hafizəmə yazıb 6-cı Paraleldə yerləşən London fog verildiyi second cup-a gələrkən hamısını bloga qusmaq var idi planda. Amma bura gələrkən içimdən gəlmədi, Pufff uçb getdilər. Necə ki, beynimin içində böyütdüyüm məni məhv etməsinə icaze verdiyim mənasız qorxularım kimi.Of bir də mənasız insanlar... Hansı ki, onlarsız yaşaya bilməyəcəyimi zad düşünürdüm. Hamısı necə pufff olub getmişdisə. Hər şey mənasını itirib, lakin mən... Mənim üçün daha mənalı olmağa başlamışam.Lan hamı bi çıqqan yaşayıb rədd olub gedəcək,bu qədər niyə böyütmüşəm ki. Zor eləmişəm!Nə etmişəmsə indiyə kimi. Koroçe, yuxarıdakı mətndən başa düşdüyün qədəriylə heçnəyi və heç kimi qozuma almama dönəminə qədəm basmışam. Hope we clear with that - Bomba nağıllar yazıram uşaqlar üçün. Səbirsizliklə kitabımı çap edib, youtube kanalımı açmağı hədəfləyirəm. - İşdə hər şey qaydasındadır, çünki qozuma almıram. İşləyirəm və hisslərim mənim böyük yüksəliş məni gözləyir deyir. Amma sakitəm. Hər şeyə okeyəm. - Narsist də osdurdu. Off 2 ilimin cəzaçəkməsi bitdi.Özümü necə belə bir poxa salmağı bacardım, bu qədər yaşanmışlıq və təcrübəylə bilmirəm. Amma zor eləmişəm bunu da! - Maşını satmışam. Daha yaxşısını alacam deyə. Hələ ala bilmirəm, amma alacam. Onu da satmaqla zor eləmişəm. Nə bomba şeyd təslimiyyət. Kontrolun ipini kontrolun götünə soxub əl çəkmək hərşeydən. Kainatın sənə hazırladıqlarını qəbul etməyə hazır vəziyyətə gətirmək özünü. Həm də, özümü aldatmıram, ola bilsin ki, yazdıqlarım və hiss etdiklərim olmaya bilər. Amma bu da qozuma deyil, desəm? Əslində fikirləşirəm ki, mən ömür boyu xoşbəxt ruh olmuşam amma biraz drama sevən xoşbəxt ruh. Ən götəş vaxtlarımda belə, güzgüdə özümü görüb "blət, nə gəşəng görünürsən" deməyi bacarmışam. Ya da ən depressiv halımda özümə bir əyləncə təşkil edib, özümə rəng qata bilmişəm. Ya da özümü ələ sala bilmişəm, özümlə əylənməyi də bacarmışam. Bəzən sadəcə özümə yazığım gəlib nə vaxtsa onu da zor eləmişəm! Mən mənm işığımın olduğuna inanmağa başlamışam. Özü də lap möhkəm inanmağa başlamışam. İşığım məni aparacaq təyinatım üzrə, mənə yetirəcək insanları yenə təyinatı üzrə. İşığıma güvəndiyim üçün heç kimin işığını qısqanmıram və gözüm heçkimin işığında deyil.

Maceracı ruhumun monologo

Hə düzdür, ağlıma hər saniyə yeni fikirlər gəlir. Birini tutub onun dalınca gedirəm. Bəzən sadəcə Netflixdə izlədiyim serialı söndürüb beynim mənə "get, özünü as" deyir. bəzən inanıram, dayanıram, prosesi düşünürəm, tam ərinmək istərdim, davay daha sonrasını da düşün deyirəm. İlk kim görəcək meyidini, necə biləcəklər zad. həyacanlanıram. Sonra axırlara doğru özümü öz yasımda ağlayan insanlara qoşulub ağlayarkən görüb dayanıram. İçimdəki proqmatik mən "gijdillax, sən diqqət istəyirsən, buna görə də ölümlə manipulasiya edirsən" deyir və mən utanıram. Ammaaan, sizə ölümüm də çoxdu deyib söhbəti bağlayıram. Kimə bu qədər əsəbiyəm və ya küsəm bilmirəm, mma bunun özünün də zəiflik olduğunu bilirəm. Amma beynimin içində bir petux oturub məni idarə etməyindən xoşhal deyiləm. Bəzən burnuma iylər gəlir, aparır mən birilərinin yanına. Ağlaşma, mələşmə zırt pırt orda da biraz drama sonra başqa bir mahnı gəlir aparır məni getdiyim ölkələrdən birinə. Yəni, herçəkdən budurmu həyat? Ya boş qalmayacaqsan, ya da qaldınsa belə fikirlərin məngənəsində var-gəl edib hamısını iç səsi saymaq? Daha çox özümü dahi sayıram başqa reallığda doğulmuş dahi. Məncə bu fikirdə çox haqlıyam, sadəcə reallığım bəsit gəlir. Dünyadan sıxılmağım da çox vaxt bununla bağlıdır. Bəyaq, bir neçə saat öncə ölümünə qruz içindəydim amma səbəbsiz. Özümü bədbəxt, heçkimə lazım olmayan, sevilməyən, həmişə tərk edilən və elə - belə yox arxasına baxılmadan tərk edilən zad.Sonra çıxdım özümə bir şərab alım, içim ağlayım zad. Ətrafımda elə sikik adamlar və cütlüklər gördüm ki, yadıma düşdü niyə tək olmağı seçmişəm :)) Amma götəş balam, hər çeyin sonunu bir insana və ya münsaibətə bağlaman saçma! This is the key! İşte mən herşəyi insanlar üzərində qurmuşam, sistemim yanlış. İndi onu düzəldirəm. Halbuki, beynimin içində başqa dünya, başqa reallıq var ki, ona aşiqəm. Şizofrenmiyəm görəsən, bilmirəm amma bunu şəkillə çəkdim.

Əslində məsələ bəsitdir, işdə, həyatda çox yorulmayacağım bir sistem qurmuşam. bu genetkadır. Ona görə atam və qardaşım ömür boyu işləməyib. Mən də onlardan biriyəm. Geri qalan enerjimi və vaxtımı özümü qayırmağa xərcləyirəm. Bunu düşünməliyəm əslində. Nağıllarımı yazım gərək. Bir kitab çıxarım, çoxlu rəsm çəkim, mükəmməlləşim. Beləcə ömür keçəcək.

Learn!Unlearn!Relearn!

Demişdim qəribə bir ruhsal təcrübədəyəm. Düşünürəm də, mən sadəcə bir adam üçün meyve doğramışam. Ən çox biri üçün yemək hazırlamışam.Oxuduğum kitablardan gətirdiyim sitatlar biriləri üçündür. İzlədiyim filmlər, gəzdiyim şəhərlər, öyrəndiklərim insanlar üçün idi. Ən çox biri olmaq istəyirdim, birinin (birilərinin) yanımda olması üçün. Gecə göbələk evə girəndə isə tək idim. Ətrafımda insanlar azaldıqca cəzalandırırdım özümü. Heç yumuşaq olmağı bacarmamışdım. 2 aydır soyuducuda qalan, anamın verdiyi heyvanı çıxartdım, doğradım. Anamın uzun müddət verdiyi, heç paketi açmadığım otları götürdüm. Heyvanı təmizlədim, otladı ayırdım, özümə çay hazırladım. Yoxsa mən artıq qorxmurdum tək qalmaqdan? Yox, mən artıq özümə yaratdığım saxta məndən sıxılmışdım. Əslində yaşımızı unutsaq hamımız xoşbəxt ola bilərik. Bəli, boşandıqdan və bioloji saat qapını danq-danq dağıtdıqca mən ağlımı qaçırmağa başladım. Və işin ucunu qaçırdım, ard-arda səhvlər və s. İndi bunlar təşəkkür edəcəyim böyük bir təcrübədir. Artıq öyrəndiklərimi unutmağı başlamışam - xoşbəxt olmaq üçün təqdirlərin çoxluğunun rolu yoxdur, bilirəm. Nə qədər çox təqdir axtarışında olsam o qədər çox zəncirlərim artacağını bilirəm. Hər gün özümlə tək qalmamaq üçün əl atdığım bəhanələr - içmək, çəkmək, scrollinglər, düşüncələr bunlar yaxşı dost kimi görünsə də məni özümdən ayıran qatı düşmənlərdi, onu da anlayıram. Axı mən özümlə olmağa, özümü tanımağa niyə bu qədər müqavimət göstərirdimki? Niyə narsist yanımda olanda yaşadığımı hiss edirdim, o gedəndə boğulurdum? Çünki təqdirolma istəyim doyurdu, o olmayanda bu rolu ifa edəcək alternativ olmurdu. Bir də özümü təlqin etmişdime, ünsiyyət insanın intellektini inkişaf etdirən üsullardan biridir - bullshit. Onun yerinə kitab oxumağı seçirəm. Mən özümü laaap balacalaşdırmışam. Balaca olanda necə otağımdan çıxmayaraq saatlarla kitab oxuyurdum... O halıma geri dönmüşəm, özümə geri dönmüşəm. Boş ünsiyyət istəmirəm, mənə xidmət etməyən heç nə istəmirəm. Artıq özümə çay qoymaq istəyirəm. Özüm üçün meyvə doğramaq istəyirəm. Heç bir qeyri-bərabər münasibət anlaşmasına ehtiyacım da yoxdur. Öyrəndiklərimizi unudub, yenilərini öyrənirik. Məsələn - daha çoxa layiq olduğumu. Olmasa mən onsuz da yaxşıyamı qavrayıram. Sonsuz şükürlər edirəm. ALlah məndən əl çəkmədiyi, ümidini itrmədiyi üçün. Mən özümə özümü qazandırıram.

Depressiya bitdi bircə overthinkingi minsəm

Şirin tötüm, yeni bir ruhsal yolda hərəkət edirəm. Ən gözəli, dediyim kimi, üzülmürəm, depressiyada deyiləm. Amma buna baxmayaraq vərdiş etdiyim mundar düşüncələrdən yaxa qurtulmaq istəyirəm. Bu məni necə narahat edir, bütüngün işləyirəm, sonra özünüinkişaf kitabları oxuyuram, özümü pozitiv tutmağa çalışıram, idmana gedirəm. Amma at the end of the day yuxuya gedərkən məni incidənlərdən necə intiqam aldığımı, onları bir podvala yığıb izdevatsa etdiyimi düşünüb xomxoşbəxt yuxuya gedirəm. Halbuki, özümə yatağa girəndə deyirəm, həyatım sehirlidir, hər təcrübə dəyərlidir, həyatın hazırladığı xoş axına özümü buraxıram zırt-pırt. Bəlkə də, mən böyük bir düşüncədən ibarətəm. Əslində həmişə də belə olub, mən etdiyim səhvləri məlumatsızlıqdan deyil, tam əksinə məlumatlı və bilərək, istəyərək etmişəm. Bu mənim bir növü üsyan üsulumdur, amma blət kimə? özümü cəzalandırıram da, per-petux həyatını qaldığı yerdən davam edir. Ayrıca da çoxlu sözlər verirəmee özümə bu blogda onu da istəmirəm. Nə mənası var, veridyim sözlərə məhəl qoymuram, sonra özümə əsəbi olmağın. Götümün qırağına qədər olmayacaq insanları həyatımın içində qoyduğumu zənn edirəmee, blət bu pisdir. Məsələn o narsisst, valla billa başqa şərtlərdə mən ona bullingi kralını edərdim, amma how come bu qədər dərisiz oldum. Kimsə həyatımdan gedər deyə qorxmağım zad, bunların gətirdiyi outcome-lar mənim ürəyimi əməlli bulandırır artıq. İştə bunlar reallıq deyil, düşüncənin verdiyi məhsullardır. Götümə olçayacaq bir insanı və məsələni o qədər düşünürəm ki, sonra götümə də olur, beynimi də yeyir. Ay nəysəki bunların fonunda çox gözələm, yoxsa üzgün olardım. Ruhsal yol deyirdim - hə, gönü qalınlığı öyrənmək istəyirəm. Həssas qəlbliliyin daşını atmaq, özümdən başqa hamıya yaxşı olmaq dövrəsindən çıxıb ancaq özümə yaxşı olmaq istəyirəm. Cındır olmaq istəyirəm :)

2025də ana olmaq istəyirəm

Nəm-nüm eləmədən, qısa konkret 2025-ci l hədəfim budur. Bunu bir də ağılla məntiqlə etməklə yanaşı, hiss edərək istəyirəm. Yəni sanki seçmişəm məndən əvvəl bunu. Bunu həmişə istəmişəm amma hər ilin teması fərqli idi. Bu il pişiklərimin yanında bir bala daha istəyirəm amma insan balası, mənim balam. 2024-də ölkəni dəyişmək istəyirdim - nəticədə işimi və yaşadığım yeri dəyişdim. 2021-2023 münasibətlər üzrə challenge yaşadığım illər idi, nəticədə əziyyət çəkdim amma çox böyüdüm. Terapiyalar, seanslar və mən özümə gedən yolu tapdım. 2019-etibarilə isə resurslarımı bərpa etmək ili idi. Burdan baxanda başa düşürəm ki, yaşadığım heç nə boşuna deyil. İndi isə daha ciddi bir şey istəyirəm - dünyaya bir can gətirmək. Bunu da edim, alınsa nə gözəl. Alınmasa da Allahdan gələn hər şey qəbulumdur. Hadi bakalım İnşallah

Oh my Gucci

Yanvar gəldi. Özümə daha çox xatirə, xoşbəxtlik, xoş anlar və gələcəyim üçün sağlam zəminlər toplamalıyam.